Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2020

Τα ακίνητα στην Ελλάδα είναι Κρατικά; Ιδιοκτήτης είναι το Κρατιστάν ή οι πολίτες;

 Με ποιό δικαίωμα οι Κρατιστές αποφάσισαν και διέταξαν να γίνουν «εκπτώσεις» ενοικίων σε κάτι που δεν τους ανήκει; Ζούμε σε μία Σοβιετία όπου τα πάντα ανήκουν στο Κράτος και δεν το γνωρίζαμε;


Σε ποιά χώρα εφαρμόσθηκε να στερήσουν με το ζόρι τις δουλειές και τα εισοδήματα των πολιτών κλείνοντας τις επιχειρήσεις με την αναποτελεσματική όπως αποδείχθηκε καραντίνα τους -εάν ήταν αποτελεσματική ας την ξαναεφαρμόσουν- και να βάλουν άλλους πολίτες να πληρώσουν τις ζημιές στρέφοντας τους μεν εναντίον των δε;

Εάν οι Κρατιστές ήθελαν να διορθώσουν την ανοησία τους ας έδιναν επιδότηση ενοικίου και όχι να παριστάνουν τους κουβαρντάδες με ξένα λεφτά. Μπορούσαν επίσης να κουρέψουν τα δικά τους μηνιάτικα των 8.000 και 25.000 αφορολόγητων, βουλευτών και ευρωβουλευτών αντίστοιχα. Ούτε αυτοί εργάζονταν. Αλλά μήπως εργάζονται τον υπόλοιπο χρόνο;

Η συζήτηση για τα ακίνητα του κάθε Παπαδημούλη δεν πρέπει να εστιάσει στο «γιατί τα αγόρασε» αλλά στο «με ποιανού λεφτά» τα αγόρασε: 25.000 Χ 12 μήνες Χ 5 έτη = 1,5 εκ ευρώ καθαρά στην τσέπη με μηδέν φόρο εισπράττει από τον φορολογούμενο ο καθένας που χασμουριέται στο Ευρωκοινοβούλιο.

Για τους πολίτες όμως εφηύραν: Φόροι εισοδήματος 15-35-45% +εισφορά αλληλεγγύης +ΕΝΦΙΑ +συμπληρωματικό ΕΝΦΙΑ =έως 80%. Και οι γκάγκστερ είχαν κάποια όρια, είχαν έναν κώδικα τιμής. Τα Κρατικά κλεφτρόνια είναι ξεδιάντροπα.

Επιπλέον έχουν το θράσος διότι θεωρούν ότι απευθύνονται σε ηλίθιους -και δεν έχουν άδικο εάν κρίνω από τα κομματόσκυλα που γαβγίζουν- να ζημιωθούν οι πάντες από την καραντίνα εκτός από τους ίδιους που την επέβαλαν. Κουβαρντάδες με ξένα λεφτά, δηλαδή σοσια-ληστές. Τι πιο σοσιαλιστικό από το να μοιράζεις επιδόματα με τα λεφτά των άλλων;

Στη μικρή μας Σοβιετία δεν υπάρχει ιδιοκτησία. Δεν ισχύει κανένα συμβόλαιο, κανένας νόμος και καμία υπογραφή. Οι Κρατιστές οποιαδήποτε στιγμή θέλουν είτε μέσω σοβιετικού τύπου αποφάσεων είτε μέσω αβάσταχτης φορολόγησης, σου αφαιρούν την ιδιοκτησία σου, το σπίτι σου, το αυτοκίνητό σου, τα εισοδήματά σου. 

Οτιδήποτε υπογράψατε με το Κρατιστάν δεν έχει καμία ισχύ. Το ζήσαμε με Κρατικά ενοίκια αλλά και με τα φωτοβολταϊκά όπου κούρεψαν τις τιμές που υπέγραψαν. Και θα τις ξανακουρέψουν. Μην βασίζεστε σε καμία υπογραφή οποιουδήποτε εκπροσωπεί το Ελληνικό Κράτος. Δεν εκπροσωπεί τίποτα. Η υπογραφή του δεν δεσμεύει ούτε τον ίδιο ούτε το Κράτος.

Αντί να καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ που είναι ο ορισμός της Κρατικής κλοπής αφού φορολογεί ξανά και ξανά και αιωνίως, τα ήδη φορολογημένα εισοδήματα προηγούμενων ετών που αντί να φαγωθούν στα μπουζούκια μετατράπηκαν σε ακίνητα, οι Κρατιστές κάνουν και «κουρέματα» ενοικίων σε ξένες περιουσίες. Ο διπλός ΕΝΦΙΑ: ένας ανά τετραγωνικό και ένας δεύτερος που τον βάφτισαν «συμπληρωματικό» που αθροίζει όλη την αξία της περιουσίας σου και ξαναφορολογεί τα ίδια ακίνητα για δεύτερη φορά.

Τώρα εφηύραν μία νέα «κομπίνα» για να αφαιρούν άλλα 100 εκ περίπου ετησίως από τις τσέπες των ιδιοκτητών ακινήτων: "δήλωση αδήλωτων τετραγωνικών". Οι κομμουνιστές υπουργοί, αντί να μας απειλούν με εξοντωτικά πρόστιμα, οφείλουν να απολογηθούν: γιατί ενώ οι ίδιοι διαφημίζουν την «χαριστική» ρύθμιση όλων των χαρατσιών πριν την 1-1-20, οι Δήμοι λένε ότι θα επιβάλλουν αναδρομικά ΤΑΠ 5ετιας στα μη ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα; Υπάρχει κάποια παγίδα στον νόμο;

Γιατί πρέπει να πληρώνουμε και ΕΝΦΙΑ στο Κράτος και δημοτικούς φόρους, τέλη, ΤΑΠ στους Δήμους; Θα έπρεπε να πληρώνουμε έναν μόνον φόρο –ας τον ονομάσουν όπως θέλουν- στο 1/5 του ΕΝΦΙΑ που να εισπράττεται από τους Δήμους δηλαδή ένα ελάχιστα αυξημένο ΤΑΠ, όπως συμβαίνει σε όλη την Ε.Ε. Εκεί, πριν αγοράσεις ένα ακίνητο γνωρίζεις και τι ετήσιο φόρο θα πληρώνεις και τι μπορείς να κτίσεις. Εδώ, οι Κρατιστές ετοιμάζουν νέο νόμο που ουσιαστικά απαγορεύει εκ των υστέρων την εκτός σχεδίου δόμηση απαξιώνοντας τις περιουσίες εκ Ελλήνων.

Γιατί μας απειλούν με εξοντωτικά πρόστιμα; Επειδή θυμήθηκαν μετά από δεκαετίες να εισπράξουν ΤΑΠ; Μας έστειλαν καμία ειδοποίηση και την αγνοήσαμε;

Γιατί θα πρέπει να ταλαιπωρούμαστε σε ΔΕΗ και Δήμους για να δηλώσουμε τα μη ηλεκτροδοτούμενα ώστε «να μας απαλλάξουν» από δημοτικά τέλη; Επειδή είναι ανίκανοι να συνεννοηθούν μεταξύ τους ώστε να στείλουν τα ηλεκτρονικά δεδομένα από την ΔΕΗ στους Δήμους; Μας βάζουν να κάνουμε τη δική τους δουλειά και μας απειλούν κιόλας;

Ό, τι έκαναν και με το κτηματολόγιο που θα έπρεπε να λέγεται «πλιατσικολόγιο». Αντί να προσθέσουν δύο στήλες στο Ε9 για το συμβόλαιο και το τοπογραφικό και να έχουμε έτοιμο κτηματολόγιο σε μηδέν χρόνο χωρίς έξοδα και κόπο για τους πολίτες, προτίμησαν να στήσουν την ταλαιπωρία της κτηματογράφησης με τέλη, «δικαιώματα», κτηματόσημα, σαχλαμαρόσημα. Και τα έκαναν και μαντάρα:

Ακίνητο: η χαρά του κάθε συνεπή Κρατιστή. Παρασιτούν επί δεκαετίες: το Κράτος, οι Δήμοι, οι κρατικοδίαιτες συντεχνίες που εισπράττουν τέλη και «δικαιώματα» ανάλογα με την αξία του ακινήτου λες και είναι συνιδιοκτήτες και με πρόφαση την νομιμότητα ή το περιβάλλον -εάν θέλετε να "σώσουμε" το περιβάλλον να το "σώσουμε" όλοι μαζί αφιλοκερδώς και όχι οι ιδιοκτήτες να ξοδεύουν και άλλοι να εισπράττουν για να το "σώσουν"- βαράνε άχρηστες σφραγίδες σε άχρηστα πιστοποιητικά και βεβαιώσεις για να εισπράττουν άκοπα το μερτικό τους:

Εφόσον συνεχισθεί η υποχρεωτική μείωση ενοικίων οι ιδιοκτήτες έχουν δύο επιλογές: 1. Τα σπίτια θα τα νοικιάζουν μόνον σε Δ.Υ. και συνταξιούχους αφού μόνον σε αυτούς δεν έκοψαν τους μισθούς. Προφανώς υπολογίζουν πιο πολύ τις ψήφους τους. Αποτέλεσμα: Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι θα μείνουν χωρίς σπίτια. Τα παράπονα στους Κρατιστές. 2. Στα επαγγελματικά ακίνητα θα τηρήσουν στάση αναμονής. Εκτός εάν δεχθούν οι μισθωτές να πληρώσουν 40% παραπάνω ενοίκιο ώστε να είναι καλυμμένοι σε περίπτωση που οι κομμουνιστές το ξανακάνουν.

Ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα της φυλής μας είναι ο φθόνος -ταξικός ή μη- για τον γείτονα. Θαυμάστε διάλογο:

- Κρατιστής/κομμουνιστής: Η ιδιοκτησία είναι κλοπή.

- Ιδιοκτήτης: Η κλοπή προϋποθέτει ιδιοκτήτη.

- Κρατιστής/κομμουνιστής: Ανήκουν σε όλους μας.

- Ιδιοκτήτης: Επομένως δεν έχεις πρόβλημα με τον θεσμό της ιδιοκτησίας, απλά είσαι ζηλόφθων επειδή δεν έχεις ιδιοκτησία! 

Επιλογή 3: να μαυρίσουμε στις επόμενες εκλογές τους Κρατιστές/σοσια-ληστές κάθε απόχρωσης. Μπλε, πράσινους, ροζ, κόκκινους. Με 80% ιδιοκατοίκηση στην Ελλάδα είμαστε η μεγαλύτερη δεξαμενή ψηφοφόρων και πρέπει να μας λάβουν επιτέλους σοβαρά υπ όψιν.

Πηγή


Πέμπτη 27 Αυγούστου 2020

Ελευθερία και Δυτικός πολιτισμός

 Οι επικριτές της νομικής και συνταγματικής έννοιας της Ελευθερίας και των θεσμών που επινοήθηκαν για την πρακτική υλοποίησή της ,έχουν  δίκιο όταν ισχυρίζονται ότι η Ελευθερία  από την αυθαίρετη δράση από μέρους των αξιωματούχων δεν αρκεί από μόνη της για να κάνει ελεύθερο ένα άτομο.

 Τονίζοντας όμως, αυτή την αναμφισβήτητη αλήθεια, κρούουν  ανοιχτές θύρες. Γιατί κανένας υπέρμαχος της Ελευθερίας δεν υποστήριξε  ποτέ ότι ο περιορισμός της αυθαιρεσίας των αρχών  είναι το μόνο που χρειάζεται για να γίνουν ελεύθεροι οι  πολίτες. Αυτό που δίνει στα άτομα  όση Ελευθερία είναι συμβατή με τη ζωή σε κοινωνία είναι η λειτουργία της οικονομίας της αγοράς.  Τα συντάγματα και  οι χάρτες δικαιωμάτων , δεν δημιουργούν την Ελευθερία. Απλώς προστατεύουν την ελευθερία που δίνει στα άτομα το ανταγωνιστικό οικονομικό σύστημα ενάντια σε καταπατήσεις από μέρους της αστυνομικής εξουσίας.

 Στην οικονομία της αγοράς,  οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία  να προσπαθούν για τη θέση στην οποία θέλουν να φτάσουν μέσα στη δομή του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας. Είναι ελεύθεροι να επιλέγουν το επάγγελμα από το οποίο σχεδιάζουν να υπηρετήσουν τους συνανθρώπους τους. Σε μία σχεδιασμένη οικονομία, δεν έχουν αυτό το δικαίωμα. Εκεί οι αρχές, καθορίζουν την απασχόληση του καθενός.

 Η ελεύθερη βούληση των ανωτέρων προάγει έναν άνθρωπο σε μία καλύτερη θέση ή   του αρνείται  μια τέτοια προαγωγή. Το άτομο εξαρτάται απολύτως από την καλή προαίρεση των κυβερνώντων. Στον καπιταλισμό όμως καθένας είναι ελεύθερος να αμφισβητήσει τα κατεστημένα συμφέροντα καθενός  αλλού. Αν  νομίζει ότι έχει την ικανότητα  να προμηθεύει το κοινό καλύτερα ή  φθηνότερα από τους άλλους, μπορεί να δοκιμάσει να αποδείξει  την αποτελεσματικότητά του. Η έλλειψη κονδυλίων  δεν μπορεί να ματαιώσει τα σχέδιά του. Γιατί οι καπιταλιστές αναζητούν πάντα ανθρώπους που μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα κονδύλια τους με τον πιο επικερδή τρόπο. Το αποτέλεσμα των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων  ενός ανθρώπου εξαρτάται αποκλειστικά από τη συμπεριφορά των καταναλωτών  πού αγοράζουν ότι τους αρέσει περισσότερο.

 Ούτε και ο εργαζόμενος υπόκειται στην αυθαιρεσία του εργοδότη του. Ένας επιχειρηματίας ο οποίος αποτυγχάνει να προσλάβει εκείνους τους εργαζόμενους που είναι οι  καταλληλότεροι για μία θέση και να τους πληρώσει αρκετά ώστε να τους εμποδίσει να βρούνε αλλού δουλειά τιμωρείται με μείωση των καθαρών εσόδων του.

 Ο εργοδότης δεν κάνει χάρη στους εργαζόμενους του. Τους προσλαμβάνει ως απαραίτητο μέσο για την επιτυχία της επιχείρησης του με τον ίδιο τρόπο που αγοράζει πρώτες ύλες και εργοστασιακό εξοπλισμό. Ο εργαζόμενος  είναι ελεύθερος  να βρει τη δουλειά που του ταιριάζει περισσότερο.

 Η διαδικασία της κοινωνικής επιλογής  που καθορίζει τη θέση και το εισόδημα  κάθε  ανθρώπου  συνεχίζεται διαρκώς στην οικονομία της αγοράς. Μεγάλες περιουσίες  συρρικνώνονται και τελικά χάνονται εντελώς ενώ άλλοι άνθρωποι γεννημένοι  μέσα στη φτώχεια  ανέρχονται σε εξέχουσες θέσεις και αποκτούν σημαντικά εισοδήματα.

Όπου δεν υπάρχουν προνόμια και όπου οι κυβερνήσεις δεν παρέχουν  προστασία σε κατεστημένα συμφέροντα , τα οποία απειλεί η μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα των νεοφερμένων, όσοι  έχουν αποκτήσει πλούτο στο παρελθόν είναι αναγκασμένοι να τον αποκτούν ξανά και ξανά κάθε μέρα, ανταγωνιζόμενοι όλους τους άλλους.

 Στο πλαίσιο της κοινωνικής συνεργασίας υπό τον καταμερισμό της εργασίας, καθένας εξαρτάται από την αναγνώριση των υπηρεσιών του από μέρος του αγοραστικού κοινού στο οποίο ανήκει και ο ίδιος. Αγοράζοντας ή αποφεύγοντας να αγοράσει, καθένας  είναι μέλος του ανώτατου δικαστηρίου πού αποδίδει σε όλους -άρα και στον ίδιο- μία καθορισμένη θέση στην κοινωνία. Καθένας , έχει έναν ρόλο να παίξει στην διαδικασία που αποφέρει σε κάποιους μεγαλύτερο και σε άλλους μικρότερο εισόδημα. Καθένας, είναι ελεύθερος να κάνει μία συνεισφορά στην οποία οι συνάνθρωποί του είναι πρόθυμοι να ανταμείψουν ,αποφέροντας του μεγαλύτερο εισόδημα. Ελευθερία στον καπιταλισμό σημαίνει: να μην εξαρτάσαι περισσότερο από την προαίρεση των άλλων από ότι οι άλλοι εξαρτώνται από τη δική σου. Καμία άλλη ελευθερία δεν είναι νοητή,  όπου η παραγωγή διεξάγεται κάτω από τον καταμερισμό της εργασίας και όπου δεν υπάρχει τέλεια οικονομική αυτάρκεια όλων.

 Δεν είναι ανάγκη να τονίσουμε ότι το βασικό επιχείρημα που προβάλλεται υπέρ του καπιταλισμού και κατά του σοσιαλισμού δεν είναι το γεγονός ότι ο σοσιαλισμός πρέπει κατά ανάγκην να καταργεί κάθε ίχνος Ελευθερίας και να μετατρέπει όλους τους ανθρώπους σε σκλάβους των κυβερνώντων. Ο σοσιαλισμός είναι ανέφικτος ως οικονομικό σύστημα διότι μία σοσιαλιστική κοινωνία δεν θα είχε καμία δυνατότητα να καταφύγει στον οικονομικό υπολογισμό. Για αυτό ακριβώς δεν μπορεί να θεωρηθεί ένα σύστημα οικονομικής οργάνωσης της κοινωνίας. Είναι ένα μέσο για να διαλυθεί η κοινωνική συνεργασία και για να επέλθει φτώχεια και χάος.

Όταν ασχολείται κανείς με το ζήτημα της ελευθερίας, δεν αναφέρεται στο βασικό οικονομικό πρόβλημα του ανταγωνισμού μεταξύ, καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Επισημαίνει μάλλον ,ότι ο Δυτικός άνθρωπος, σε αντίθεση με τους Ασιάτες, είναι εξ ολοκλήρου ένα ον προσαρμοσμένο στη ζωή εν Ελευθερία  και διαμορφωμένο από τη ζωή εν Ελευθερία. Οι πολιτισμοί της Κίνας ,της Ιαπωνίας, της Ινδίας και των μουσουλμανικών χωρών της εγγύς Ανατολής ,όπως υπήρχαν πριν τα έθνη αυτά γνωρίσουν τους δυτικούς τρόπους ζωής, ασφαλώς δεν μπορούν να απορριφθούν ως βάρβαροι. Οι λαοί αυτοί, ήδη πριν από εκατοντάδες,  ακόμα και χιλιάδες χρόνια, σημείωσαν θαυμαστά επιτεύγματα στις βιομηχανικές τέχνες, την αρχιτεκτονική, τη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία, και την ανάπτυξη εκπαιδευτικών θεσμών. Εγκαθίδρυσαν και οργάνωσαν ισχυρές αυτοκρατορίες. Έπειτα όμως, η προσπάθειά τους διακόπηκε, οι πολιτισμοί τους έγιναν απολιθωμένοι και ληθαργικοί, και έχασαν την ικανότητα να αντεπεξέρχονται επιτυχώς στα οικονομικά προβλήματα. Η πνευματική και η καλλιτεχνική τους ιδιοφυΐα ,εξανεμίστηκε. Οι καλλιτέχνες και συγγραφείς τους ,αντέγραφαν απροκάλυπτα τα παραδοσιακά μοντέλα. Οι θεολόγοι οι φιλόσοφοι και οι νομομαθείς τους, επιδίδονταν σε ομοιόμορφους υπομνηματισμούς παλιών έργων. Τα μνημεία που είχαν ανεγείρει οι πρόγονοι τους, κατέρρευσαν. Οι αυτοκρατορίες τους διαλύθηκαν. Οι πολίτες τους έχασαν τη ρώμη και την ενεργητικότητά τους, και έγιναν απαθείς μπροστά στην προϊούσα παρακμή και φτωχοποίηση.

 Τα αρχαία έργα της Ανατολικής φιλοσοφίας και  ποίησης  μπορούν να συγκριθούν με τα πολυτιμότερα έργα της Δύσης.  Για πολλούς αιώνες όμως, η Ανατολή δεν παρήγαγε κανένα σημαντικό βιβλίο. Η διανοητική και η λογοτεχνική ιστορία των νεότερων χρόνων δεν αναφέρει σχεδόν κανένα όνομα ανατολικού συγγραφέα. Η Ανατολή δεν συνεισέφερε πλέον τίποτα στην πνευματική προσπάθεια της ανθρωπότητας. Τα προβλήματα και οι έριδες που  συγκλόνισαν τη δύση παρέμειναν άγνωστα στην Ανατολή. Στην Ευρώπη είχαμε κοσμοϊστορικές αλλαγές, στην Ανατολή μόνο τελματώση,οκνηρία και αδιαφορία.


 Ο λόγος είναι προφανής. Η Ανατολή στερούνταν το πρωταρχικό: την ιδέα της ελευθερίας από το κράτος. Η Ανατολή ποτέ δεν Σήκωσε το λάβαρο της ελευθερίας, ποτέ δεν προσπάθησε να τονίσει τα δικαιώματα του ατόμου έναντι της εξουσίας των αρχόντων. Ποτέ δεν αμφισβήτησε την αυθαιρεσία των δυναστών. Και κατά συνέπεια, ποτέ δεν θέσπισε το νομικό πλαίσιο που θα προστάτευε τον πλούτο των ιδιωτών πολιτών από την δήμευσή του από τους τυράννους. Αντιθέτως , πλανεμένοι από την ιδέα ότι η περιουσία των πλουσίων είναι η αιτία της ένδειας των φτωχών, όλοι ενέκριναν την πρακτική των κυβερνώντων να  απαλλοτριώνουν τους επιτυχημένους επιχειρηματίες. Έτσι εμποδίστηκε η συσσώρευση κεφαλαίου σε μεγάλη κλίμακα, και τα έθνη μοιραία έχασαν όλες εκείνες τις βελτιώσεις οι οποίες απαιτούν σημαντικές επενδύσεις κεφαλαίου. Δεν μπορούσε να αναπτυχθεί αστική τάξη και επομένως δεν υπήρχε κοινό για να ενθαρρύνει και να προστατεύει συγγραφείς, καλλιτέχνες και εφευρέτες. Στους γιους των ανθρώπων ,όλοι οι δρόμοι προσωπικής διάκρισης ήταν κλειστοι, εκτός από έναν. Μπορούσαν να προσπαθήσουν να ανελιχθούν στην υπηρεσία των ηγεμόνων. Η Δυτική κοινωνία ήταν μία κοινότητα ατόμων που μπορούσαν να ανταγωνίζονται το ένα το άλλο για τα υψηλότερα έπαθλα. Η Ανατολική κοινωνία ήταν ένα άθροισμα υπηκόων απολύτως εξαρτημένων από την καλή προαίρεση των μοναρχών. Οι αφυπνισμένη νεολαία της Δύσης βλέπει τον κόσμο σαν ένα πεδίο δράσης το οποίο μπορεί να κερδίσει φήμη, κρίσεις, τιμές και πλούτο. Τίποτα δεν φαντάζει υπερβολικά δύσκολο για τις φιλοδοξίες της. Οι πειθήνιοι γόνοι των ανατολικών οικογενειών δεν γνωρίζουν τίποτε άλλο από το να ακολουθούν τη ρουτίνα του περιβάλλοντός τους. Η ευγενής αυτοπεποίθησή του Δυτικού ανθρώπου βρήκε θριαμβευτική έκφραση σε διθυράμβους όπως ο χορικός ύμνος της Αντιγόνης του Σοφοκλή, στον άνθρωπο και την ενεργητική του προσπάθεια ή η 9η Συμφωνία του Μπετόβεν. Τίποτα παρόμοιο δεν έχει ακουστεί ποτέ στην Ανατολή. 

Είναι δυνατόν οι βλαστοί των δημιουργών του πολιτισμού του λευκού ανθρώπου να απαρνηθούν την ελευθερία τους και να παραδοθούν αυτοβούλως στην εξουσία μιας παντοδύναμης Κυβέρνησης; 

Να αρκεστούν σε ένα σύστημα στο οποίο το μόνο τους καθήκον θα είναι να υπηρετούν σαν γρανάζια σε μία τεράστια μηχανή που έχει σχεδιάσει και χειρίζεται ένας Παντοκράτορας σχεδιαστής; 

Είναι δυνατόν η νοοτροπία των οπισθοδρομικών πολιτισμών να σαρώσει τα ιδεώδη εκείνα για την επικράτηση των οποίων χιλιάδες επι  χιλιάδων θυσίασαν τη ζωή τους;

 "Ruere in servitum"," βούλιαξαν στη σκλαβιά",  παρατηρούσε Με θλίψη ο Τάκιτος για τους Ρωμαίους της εποχής του Τιβέριου.

Ludwig Von Mises,"The Anticapitalistic
 Mentality"


Παρασκευή 7 Αυγούστου 2020

Ο μύθος των «παλιών καλών εποχών» πριν τον καπιταλισμό

Ο μύθος των «παλιών καλών εποχών» πριν τον καπιταλισμό


Μία συνηθισμένη κριτική που ασκείται στην ελεύθερη αγορά και στην ελεύθερη καπιταλιστική κοινωνία (ιδιαίτερα μεταξύ των διανοουμένων που, εμφανώς, δεν είναι χειρώνακτες τεχνίτες ή αγρότες) είναι ότι, σε αντίθεση με τους «ευτυχισμένους» χειρώνακτες τεχνίτες και τους «ευτυχισμένους» αγρότες του μεσαίωνα, η ελεύθερη αγορά έχει «αλλοτριώσει» τον άνθρωπο από την εργασία του, από τους συναδέλφους του και του έκλεψε την «αίσθηση του ανήκειν». Η κοινωνία του Μεσαίωνα θεωρείται ξανά ως χρυσή εποχή, όταν όλοι ήταν σίγουροι για τη θέση τους στη ζωή, όταν οι τεχνίτες έφτιαχναν ολόκληρο το παπούτσι αντί να συμβάλουν απλά σε ένα μέρος της παραγωγής του και όταν αυτοί οι «ολοκληρωμένοι» εργάτες  ήταν συνδεδεμένοι με μια αίσθηση ότι ανήκουν στην υπόλοιπη κοινωνία.


Η πραγματικότητα για τη ζωή στον μεσαίωνα

Κατ’ αρχήν, η κοινωνία του μεσαίωνα δεν ήταν ασφαλής, δεν ήταν μια σταθερή, αμετάβλητη ιεραρχία στάτους. Υπήρχε ελάχιστη πρόοδος, αλλά υπήρχαν πολλές αλλαγές. Διαμένοντας σε ομάδες τοπικής αυτάρκειας, που χαρακτηρίζονταν από χαμηλό βιοτικό επίπεδο, οι άνθρωποι απειλούνταν πάντα από την πείνα. Και λόγω της σχετικής απουσίας του εμπορίου, δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί ένας λιμός σε μια περιοχή αγοράζοντας τρόφιμα από μια άλλη περιοχή. Η απουσία λιμών στην καπιταλιστική κοινωνία δεν είναι τυχαία σύμπτωση.
Δεύτερον, λόγω του χαμηλού επιπέδου διαβίωσης, πολύ λίγα μέλη του πληθυσμού ήταν αρκετά τυχερά ώστε να γεννηθούν με το στάτους του «ευτυχισμένου» τεχνίτη. Κάποιος, θα μπορούσε να είναι πραγματικά ευτυχισμένος και ασφαλής στην εργασία του, μόνο εάν ήταν τεχνίτης του Βασιλιά ή κάποιου ευγενή (οι οποίοι βέβαια είχαν κερδίσει το υψηλό στάτους τους με την καθόλου ευτυχή πρακτική της αδιάκοπης βίας επί της μάζας του υπό εκμετάλλευση πληθυσμού). Όσο για τον κοινό δουλοπάροικο, αναρωτιέται κανείς αν, μέσα στη φτώχεια, την υποδούλωση και την υποτυπώδη ύπαρξη του, είχε αρκετό ελεύθερο χρόνο για να εξετάσει τις υποτιθέμενες χαρές της σταθερής θέσης του και την «αίσθηση του ανήκειν». Και αν ένας οι δύο δουλοπάροικοι δεν επιθυμούσαν να «ανήκουν» στον χωροδεσπότη ή στον αφέντη τους, βέβαια, τους επέβαλαν να «ανήκουν» με τη βία.
Πέρα από αυτούς τους συλλογισμούς, υπήρχε ένα άλλο πρόβλημα το οποίο δεν μπορούσε να υπερνικήσει η κοινωνία του μεσαίωνα και που στην πραγματικότητα συνέβαλε σημαντικά στη διάσπαση των φεουδαρχικών και μερκαντιλιστικών δομών της εποχής προ του καπιταλισμού. Αυτό ήταν η αύξηση του πληθυσμού. Αν στον καθένα έχει ανατεθεί ένας καθορισμένος και κληρονομικός ρόλος στη ζωή, πώς μπορεί να προσαρμοστεί σε αυτό το σχήμα κοινωνικής οργάνωσης ένας αυξανόμενος πληθυσμός; Πού πρέπει να κατανεμηθεί αυτός ο πληθυσμός, τι πρέπει να του ανατεθεί και ποιος πρόκειται να κάνει την κατανομή και την ανάθεση; Και όπου κατανεμηθεί αυτός ο πληθυσμός, πώς μπορούν να εμποδιστούν αυτοί οι νέοι άνθρωποι από το να διαταράξουν ολόκληρο το παραδοσιακό δίκτυο των καθορισμένων στάτους;
Εν συντομία, είναι ακριβώς στη σταθερή, μη καπιταλιστική κοινωνία του στάτους, όπου είναι διαρκώς παρόν το Μαλθουσιανό πρόβλημα – στην πιο άσχημη μορφή του – και όπου πρέπει να τεθούν σε ισχύ οι Μαλθουσιανοί πληθυσμιακοί «έλεγχοι». Μερικές φορές ο «έλεγχος» του πληθυσμού ασκείται με φυσικό τρόπο από λιμοκτονίες και επιδημίες. Σε άλλες κοινωνίες, υπήρξε συστηματική παιδοκτονία. Ίσως αν υπήρχε μια σύγχρονη επιστροφή στην κοινωνία του στάτους του μεσαίωνα, ο υποχρεωτικός έλεγχος γεννήσεων να ήταν ο κανόνας (μια πρόβλεψη που δεν μπορεί να αποκλειστεί για το μέλλον). Όμως, στην Ευρώπη προ του καπιταλισμού, το πληθυσμιακό πρόβλημα ήταν το πρόβλημα ενός συνεχώς αυξανόμενου αριθμού ανθρώπων που δεν είχαν καμία απασχόληση και δεν είχαν που να πάνε ή να μείνουν, οι οποίοι, συνεπώς, έπρεπε να γίνουν ζητιάνοι ή κλέφτες.


Καταμερισμός της εργασίας και εξειδίκευση

Οι υποστηρικτές της θεωρίας της σύγχρονης «αλλοτρίωσης» δεν προσφέρουν καμία συλλογιστική για να υποστηρίξουν τους ισχυρισμούς τους, οι οποίοι είναι συνεπώς δογματικοί μύθοι. Βεβαίως, δεν είναι αυτονόητο ότι ο χειρώνακτας τεχνίτης, ή ακόμα καλύτερα, ο πρωτόγονος άνθρωπος που παρήγαγε όσα κατανάλωνε, ήταν κατά κάποιο τρόπο πιο ευτυχισμένος ή «πιο ολοκληρωμένος» ως αποτέλεσμα αυτής της εμπειρίας. Αν και αυτό το άρθρο δεν αποτελεί ψυχολογική πραγματεία, θα πρέπει να σημειωθεί ότι ίσως αυτό που δίνει στον εργαζόμενο την αίσθηση της σημαντικότητας, είναι η συμμετοχή του σε αυτό που η Isabel Paterson αποκαλεί «κύκλωμα παραγωγής». Στον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς μπορεί, φυσικά, να συμμετέχει σε αυτό το κύκλωμα με πολλούς περισσότερους και ποικίλους τρόπους, από όσους μπορούσε στην πιο πρωτόγονη μεσαιωνική κοινωνία.
Επιπλέον, η μεσαιωνική κοινωνία του κληρονομικού στάτους, επέφερε μια τραγική απώλεια δυνητικών δεξιοτήτων για τον κάθε εργαζόμενο. Δεν υπάρχει, εξάλλου, κανένας λόγος για τον οποίο ο γιος ενός ξυλουργού θα πρέπει οπωσδήποτε να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα ή να ειδικεύεται στην ξυλουργική. Στην μεσαιωνική κοινωνία του κληρονομικού στάτους, τον περίμενε μόνο μια μουντή ζωή ξυλουργικής τέχνης, ανεξάρτητα από τις επιθυμίες του. Στην ελεύθερη αγορά, την καπιταλιστική κοινωνία, αν και βεβαίως δεν είναι εγγυημένο ότι θα μπορέσει να στεριώσει σε οποιαδήποτε γραμμή εργασίας επιθυμεί να επιδιώξει, οι ευκαιρίες του να κάνει μια δουλειά που του αρέσει πραγματικά είναι ανυπολόγιστα, σχεδόν άπειρα, διευρυμένες.
Καθώς ο καταμερισμός του εργατικού δυναμικού επεκτείνεται, υπάρχουν όλο και περισσότερες ποικιλίες εξειδικευμένων επαγγελμάτων στις οποίες μπορεί να συμμετάσχει, αντί να χρειάζεται να είναι ικανοποιημένος μόνο με τις πιο πρωτόγονες δεξιότητες. Και στην ελεύθερη καπιταλιστική κοινωνία, είναι ελεύθερος να δοκιμάσει αυτούς τους στόχους, ελεύθερος να μετακινηθεί σε οποιαδήποτε περιοχή του αρέσει περισσότερο. Δεν είχε καμία ελευθερία και καμία ευκαιρία στη δήθεν ευτυχισμένη μεσαιωνική κοινωνία του στάτους. Ακριβώς όπως ο ελεύθερος καπιταλισμός επέκτεινε θεαματικά την ποσότητα  και την ποικιλία των καταναλωτικών αγαθών και υπηρεσιών που είναι διαθέσιμα στην ανθρωπότητα, έτσι επέκτεινε θεαματικά τον αριθμό και την ποικιλία των θέσεων εργασίας και των δεξιοτήτων που μπορούν να αναπτύξουν οι άνθρωποι.

Επιστροφή στη δουλική εξαθλίωση για πραγματική… ευτυχία

Ο θόρυβος που προκαλούν οι θαυμαστές του μεσαίωνα για την «αλλοτρίωση» είναι, στην πραγματικότητα, κάτι περισσότερο από ένας εκθειασμός του μεσαιωνικού χειρώνακτα τεχνίτη. Εξάλλου αυτός αγόραζε το φαγητό του από την κοντινή του γη. Είναι στην πραγματικότητα μια επίθεση σε ολόκληρη την έννοια του καταμερισμού της εργασίας και μια αποθέωση της πρωτόγονης εποχής της αυτάρκειας. Η επιστροφή σε τέτοιες συνθήκες θα σήμαινε απλά την εξάλειψη του μεγαλύτερου μέρους του σημερινού πληθυσμού και την πλήρη εξαθλίωση του εναπομείναντος. Γιατί, εντούτοις, η «ευτυχία» θα αυξηθεί με κάτι τέτοιο, παραμένει ένα μυστήριο που θα πρέπει να εξηγήσουν οι μυθομανείς θαυμαστές των «παλιών καλών ημερών» της μεσαιωνικής κοινωνίας.
Υπάρχει όμως μια τελική συλλογιστική, που καταδεικνύει ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων δεν πιστεύει ότι χρειάζονται πρωτόγονες συνθήκες και η δουλική αίσθηση του «ανήκειν» για να τους κάνουν ευτυχισμένους. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα, σε μια ελεύθερη κοινωνία, που να αποτρέπει όσους επιθυμούν να αποσυρθούν σε ξεχωριστές κοινότητες όπου θα ζουν πρωτόγονα, «ευτυχισμένοι» και «ανήκοντες». Κανείς δεν εξαναγκάζεται να ενταχθεί στον εξειδικευμένο καταμερισμό εργασίας. Όχι μόνο δεν εγκατέλειψαν τη σύγχρονη κοινωνία για να επιστρέψουν σε μια «ευτυχισμένη», ολοκληρωμένη ζωή σταθερής φτώχειας, αλλά, οι ελάχιστοι εκείνοι διανοούμενοι που δημιούργησαν ουτοπικές κοινότητες του ενός ή του άλλου είδους κατά το δέκατο ένατο αιώνα, εγκατέλειψαν αυτές τις προσπάθειες πολύ γρήγορα.
Και ίσως οι πιο εμφανείς μη αποχωρούντες από την κοινωνία, είναι ακριβώς εκείνοι οι επικριτές που χρησιμοποιούν τις σύγχρονες «αποξενωμένες» μαζικές επικοινωνίες για να καταγγείλουν τη σύγχρονη κοινωνία. Όπως υποδείξαμε ήδη, μια ελεύθερη κοινωνία επιτρέπει σε όποιον θέλει να υποδουλωθεί σε άλλους, να το πράξει. Αλλά αν αυτοί έχουν ψυχολογική ανάγκη της δουλικής «αίσθησης του ανήκειν», γιατί θα πρέπει να εξαναγκαστούν σε υποδούλωση και άλλοι άνθρωποι χωρίς ανάλογη ψυχική ανάγκη;
 

Απόσπασμα από το κεφάλαιο 6 του βιβλίου Power and Market του Murray N. Rothbard (1926-1995) 
Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής

Τρίτη 7 Απριλίου 2020

Πλατεία Μωάμεθ, πρώην Τραφάλγκαρ

Μια καλοκαιρινή μέρα του 2009, η Αζίγια Νορήν 38 χρονών τότε, και μητέρα 5 παιδιών, δούλευε μαζί με άλλες γυναίκες στα χωράφια στην επαρχία Σεϊκουπούρα του Πακιστάν, όταν ο επιστάτης την έστειλε να φέρει νερό από ένα κοντινό πηγάδι.  Κάποιες άλλες εργάτριες διαμαρτυρήθηκαν: εμείς δεν πίνουμε το νερό που θα μας φέρει μια ακάθαρτη! Βλέπετε, η Αζίγια Νορήν ήταν η μοναδική χριστιανή στο χωριό της και για τους μουσουλμάνους συγχωριανούς ήταν ακάθαρτη ως άπιστη, όπως λέει το Κοράνι. Κάτι απάντησε, κάτι της ανταπάντησαν και το περιστατικό έληξε εκεί. Γυρνώντας στο χωριό κάποιος ενημέρωσε τον ιμάμη ότι η Αζίγια Νορήν μίλησε προσβλητικά για τον Προφήτη. Αυτός ανέβηκε στον μιναρέ και κάλεσε όλο το χωριό να τιμωρήσει την άπιστη. Μαζεύτηκε ο όχλος έξω από το σπίτι της με άγριες διαθέσεις και η οικογένειά της κάλεσε την αστυνομία. Αντί όμως η αστυνομία να την προστατέψει από το λιντζάρισμα, τη συνέλαβε. Οδηγήθηκε στο δικαστήριο και καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ απαγχονισμού διότι... βλασφήμησε! Η οικογένειά της δεχόμενη απειλές αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα και έμεινε μόνη της η Αζίγια Νορήν, γνωστή έκτοτε ως Αζία Μπίμπι (Asia Bibi) σε ένα κελί να περιμένει την εκτέλεση.

Η υπόθεσή της προκάλεσε παγκόσμια κινητοποίηση, και οι αρχές του Πακιστάν δεσμεύθηκαν ότι θα επανεξεταστεί στο εφετείο. Όμως αυτό πυροδότησε την οργή των Ισλαμιστών που απείλησαν με θάνατο όποιον τολμήσει να μειώσει την ποινή της. Και δεν έμειναν στις απειλές. Το 2011 δολοφόνησαν τον κυβερνήτη της επαρχίας Πουτζάμπ, Σαλμάν Ταζέρ, και τον Υπουργό για θέματα μειονοτήτων Σαχμπάζ Μπατί όταν εξέφρασαν δημοσίως την άποψη ότι ο νόμος περί βλασφημίας είναι υπερβολικός. Από τότε πέρασαν 8 χρόνια με την Αζία Μπίμπι στο κελί των μελλοθανάτων, και το εφετείο δεν έχει συνεδριάσει ακόμα. Τον λόγο τον φαντάζαστε: οι ισλαμιστές απειλούν τους δικαστές ότι θα έχουν την ίδια τύχη. Ποιος δικαστής θα ψήφιζε υπέρ της μείωσης, έστω, της ποινής ξέροντας ότι υπογράφει τη θανατική του καταδίκη;

Κι όταν μιλάμε για ισλαμιστές δεν εννοούμε κάποια οργανωμένη ολιγάριθμη ομάδα. Οι δύο αξιωματούχοι δολοφονήθηκαν από απλούς πολίτες, που έδρασαν υπερασπίζοντας την τιμή του Προφήτη. Ο δολοφόνος τού Ταζέρ, ήταν ένας από τους σωματοφύλακές του. Συνελήφθη, δικάστηκε, και το 2016 εκτελέστηκε. Όμως στο Πακιστάν έγινε εθνικός ήρωας και ήδη λατρεύεται ως άγιος! 500 κληρικοί τον υποστήριξαν και στην κηδεία του πήγαν περισσότεροι από 100.000 εκστασιασμένοι οπαδοί!

Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, που θεωρούν ακάθαρτον κάθε μη μουσουλμάνο, που θεωρούν την ποινή του θανάτου για θρησκευτικά θέματα ή για λόγους τιμής απολύτως φυσιολογική, που επιδιώκουν ή έστω εγκρίνουν τη δολοφονία όποιου έχει άλλη άποψη, έρχονται στην Ευρώπη. Πιστεύει κανένας πως μόλις βγάλουν κάρτα παραμονής, αλλάζουν νοοτροπία; Γίνονται δημοκράτες, ανεκτικοί, ανεξίθρησκοι; Όσοι υποστηρίζουν τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της ηπείρου μας ισχυρίζονται πως η Ευρώπη με τους μηχανισμούς ενσωμάτωσης που διαθέτει και την ευρωπαϊκή Παιδεία που προσφέρει στα παιδιά τους, θα τους αφομοιώσει και θα τους αλλάξει αντιλήψεις.

Είναι όμως έτσι; Θέλουν να αφομοιωθούν; Αντί να συζητάμε αενάως μεταξύ μας για το τι πιστεύουν και τι θέλουν, γιατί δεν μελετούμε τις εκατοντάδες έρευνες που έχουν γίνει εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια και αποτυπώνουν τις απόψεις των μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ευρώπη; Γιατί βλέπουμε σπανιότατα αποτελέσματα τέτοιων ερευνών στα ΜΜΕ; Διότι τα ευρήματά τους είναι ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΑ!


Οι περισσότερες από αυτές τις έρευνες έγιναν στην πατρίδα της πολυπολιτισμικότητας, το Ηνωμένο Βασίλειο (UK). Κι αποδεικνύουν πως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στους τζιχαντιστές που σκορπίζουν τον θάνατο στις ευρωπαϊκές πόλεις. Διότι λειτουργούν ως ξυπνητήρι, αν βέβαια θέλουμε να αφυπνισθούμε. Αλλιώς, αν κάποιοι φανατικοί δεν ήταν τόσο ανυπόμονοι, το αργότερο μέχρι το τέλος αυτού του αιώνα - μπορεί και πολύ νωρίτερα - ολόκληρη η Ευρώπη θα είχε μετατραπεί σε μουσουλμανικό χαλιφάτο χωρίς να ανοίξει μύτη. Με όπλα τις αθρόες γεννήσεις και τη συνεχή μετανάστευση οι μουσουλμάνοι θα αποκτήσουν πληθυσμιακή υπεροχή στην Ευρώπη και εντελώς δημοκρατικά θα επιβάλλουν την ισλαμική προσαρμογή: την εφαρμογή της σαρίας σε όλους. Ήπια στην αρχή, άγρια στη συνέχεια. Και οι φωτογραφίες με τις χιλιάδες απρόσωπες μπουργκοφορούσες δεν θα προέρχονται από το Αφγανιστάν, (που τη δεκαετία του 60 ήταν ένα δυτικότροπο κράτος) αλλά από την πλατεία Τραφάλγκαρ που θα έχει μετονομαστεί σε πλατεία Μωάμεθ. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα το αποφύγουμε.

Σήμερα στο UK ζουν πάνω από 3.200.000 μουσουλμάνοι, διπλάσιοι απ’ όσους ήταν πριν μία δεκαετία. Οι περισσότεροι ζουν στο Λονδίνο. Στο διαμέρισμα του Ανατολικού Λονδίνου Tower Hamlets το 45.6% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι. Ας δούμε τα ευρήματα των ερευνών. Μετά το ποσοστό, μέσα σε παρένθεση είναι ο απόλυτος αριθμός για να έχουμε μια πιο χειροπιαστή εικόνα.

Το 78% (2.496.000) θεωρούν ότι η θρησκεία είναι πολύ σημαντική για αυτούς, που σημαίνει ότι αποδέχονται τις εντολές του Κορανίου χωρίς επιφυλάξεις. To 40% (1.280.000) θέλουν η σαρία να εφαρμοστεί στο U.K. ως παράλληλο νομικό σύστημα και τo 28% (896.000) θέλουν η Βρετανία να γίνει ενα Ισλαμικό κράτος και η σαρία να επιβληθεί σε όλους, μουσουλμάνους και μη. Κι όταν μιλάνε για σαρία δεν εννοούν θέματα αστικού δικαίου, αλλά λιθοβολισμό για μοιχεία, μαστιγώσεις και ακρωτηριασμούς.

To 9% (288.000) ανήκουν στον σκληρό πυρήνα των ισλαμιστών και δηλώνουν ότι οι βομβιστές αυτοκτονίας είναι δικαιολογημένοι, ότι δεν θα κατέδιδαν ποτέ έναν τρομοκράτη στις αρχές, και ότι θεωρούν τη βία αποδεκτό τρόπο διάδοσης ή υπεράσπισης της θρησκείας τους. Τις ίδιες, λίγο πολύ, απόψεις έχουν οι μουσουλμάνοι στις υπόλοιπες χώρες της Δ. Ευρώπης: Το 65% θεωρούν τη σαρία πιο σημαντική από τον νόμο του κράτους στο οποίο έχουν μεταναστεύσει και θα ήθελαν να εφαρμοστεί επίσημα. Και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τα ποσοστά είναι κοντινά: υπέρ της σαρίας δηλώνουν το 62% των μουσουλμάνων του Καναδά και το 53% των ΗΠΑ.

Τα ποσοστά όσων επιδοκιμάζουν την εγκληματική δραστηριότητα των ομοθρήσκων τους είναι αυξημένα στις νεότερες έρευνες σε σχέση με τις προ δεκαετίας κι επίσης αυξάνονται, και σε κάποιες περιπτώσεις υπερδιπλασιάζονται, όταν ερωτώνται οι νέοι (18-24 ετών) που έχουν γεννηθεί στην Ευρώπη, σε σχέση με τους πατεράδες τους που φαίνονται πιο ήπιοι!

Μια μαύρη μέρα στην ιστορία του Λονδίνου ήταν η 7/7/2005. 4 εκρήξεις στο μετρό, έργο τζιχαντιστών, κόστισαν 56 νεκρούς και 700 τραυματίες. Κάθε "κανονικός” άνθρωπος μόνο φρίκη και αποτροπιασμό θα μπορούσε να νιώσει για τις εν ψυχρώ δολοφονίες τόσων αθώων. Κι όμως, ο 1 στους 4 Βρετανούς μουσουλμάνους απάντησε ότι  θεωρεί την τρομοκρατική επίθεση της 7/7 δικαιολογημένη! Μάλιστα, τα ποσοστά είναι μεγαλύτερα (31%) στους νεαρούς μουσουλμάνους σε σχέση με τις ηλικίες πάνω από 45 (14%). Αυτή η τάση, δηλαδή οι νεότεροι να είναι περισσότερο φανατικοί, καταγράφεται σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δείτε τα ποσοστά όσων μουσουλμάνων επιδοκιμάζουν γενικώς τις επιθέσεις αυτοκτονίας.

ΗΠΑ: 26% των νέων μουσουλμάνων (και το 8% του συνόλου)
Βρετανία: 35% των νέων μουσουλμάνων (και το 24% του συνόλου)
Γαλλία: 42% των νέων μουσουλμάνων (και το 35% του συνόλου)
Γερμανία: 22% των νέων μουσουλμάνων (και το 13% του συνόλου)
Ισπανία: 29% των νέων μουσουλμάνων (και το 25%  του συνόλου)

Είναι τόσο απάνθρωποι; Είναι τόσο κτήνη; Όχι. Είναι απλώς πιστοί. Κι όταν το ιερό σου βιβλίο διατάζει την σφαγή των απίστων, ποιος είσαι εσύ που θα παρακούσεις την εντολή του Θεού σου;

Τι ίδιες μεσαιωνικές, αλλά συνεπείς στις εντολές του Κορανίου, απόψεις για την αξία της ζωής των απίστων έχουν οι μουσουλμάνοι απανταχού της γης. Στις 13/3/2011 η εβραϊκή οικογένεια Fogel (πατέρας 36 ετών, μητέρα 35 ετών και τρία παιδιά 11 ετών, 4 ετών και 3 μηνών) κατεσφάγη με μαχαίρι από Παλαιστίνιους που μπήκαν στο σπίτι τους τη νύχτα, την ώρα που κοιμόντουσαν. Το ένα τρίτο των Παλαιστινίων (32%) υποστήριξε τη σφαγή της οικογένειας (και των παιδιών)! Τι σύμπτωση! Το 37% των Βρετανών μουσουλμάνων πιστεύουν ότι οι Εβραίοι στη Βρετανία είναι "νόμιμος στόχος". Άλλωστε μόνο το 34% πιστεύουν ότι το Ολοκαύτωμα όντως συνέβη.

Μόνο το 57% των μουσουλμάνων σε όλον τον κόσμο αποδοκιμάζουν την Αλ-Κάιντα. Μόνο το 51% αποδοκιμάζουν τους Ταλιμπάν. Το 13% υποστηρίζουν και τους δύο και ένας στους 4 αρνείται να απαντήσει. Το 45% των Βρετανών μουσουλμάνων συμφωνεί με την άποψη ότι οι μουσουλμάνοι κληρικοί που κηρύσσουν τη βία εναντίον της Δύσης αντιπροσωπεύουν το "mainstream Ισλάμ". Το 19% των μουσουλμάνων στις ΗΠΑ πιστεύουν ότι η βία είναι δικαιολογημένη αν ο σκοπός είναι η σαρία να γίνει ο επίσημος νόμος των ΗΠΑ. Με την άποψη αυτή διαφωνεί το 66%. Προσέξτε: δεν διαφωνεί με την προοπτική να γίνει η σαρία ο επίσημος νόμος, αλλά με τη χρήση της βίας για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Αν γίνει με ήπια μέσα, δηλαδή με πληθυσμιακή υπεροχή, τη σαρία θέλει το 53% όπως προαναφέρθηκε! Κι επειδή οι τζιχαντιστές για το ίδιο πράγμα αγωνίζονται, οι 2 στους 3 μουσουλμάνους στη Βρετανία, αν ήξεραν για κάποιο τρομοκρατικό σχέδιο δεν θα ανέφεραν τίποτε στην αστυνομία! Λογικό, αφού οι μισοί (1.600.000) υποστηρίζουν το ISIS το οποίο έχει σφάξει on camera και Βρετανούς εθελοντές, φίλα προσκείμενους στο Ισλάμ! Στη Γαλλία είναι πιο διαλλακτικοί: την τρομοκρατία υποστηρίζει το 16% των Γάλλων μουσουλμάνων. Αλλά στις ηλικίες 18-25 το ποσοστό ανεβαίνει στο 27%!

Μόνο το 4% των Βρετανών μουσουλμάνων αποδέχεται ότι η Αλ-Κάιντα οργάνωσε τις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους. Το 31% είναι πεπεισμένοι ότι τις οργάνωσε η ίδια η κυβέρνηση των ΗΠΑ.  Σε θεωρίες συνωμοσίας για την 11/9/2001 πιστεύει το 75% των Αιγυπτίων και το 73% των Τούρκων μουσουλμάνων!

Τι πιστεύουν οι μουσουλμάνοι ευρωπαίοι πολίτες σε σχέση με τις ατομικές ελευθερίες; Ας πούμε, για το δικαίωμα του ανθρώπου να πιστεύει ό,τι θέλει; Ο ένας στους 3 μουσουλμάνους της Βρετανίας υποστηρίζει ότι αυτός που εγκαταλείπει την πίστη στο Ισλάμ πρέπει να θανατώνεται. Το ποσοστό είναι 19% στους μεγαλύτερους (άνω των 55 ετών) αλλά 36% στους νέους! Να το συνειδητοποιήσουμε: άνθρωποι που μεγάλωσαν σε ευρωπαϊκό κράτος και πήγαν σε ευρωπαϊκό σχολείο, θεωρούν σωστό να θανατώνεται, δηλαδή να δολοφονείται (διότι δεν υπάρχει ανάλογη ποινή), κάποιος που άλλαξε απόψη για ένα θέμα 100% προσωπικό του! To αντίστοιχο ποσοστό στους μουσουλμάνους της Αυστρίας είναι 20%, και μάλλον θα μεγαλώσει, διότι το 43% των μουσουλμάνων δασκάλων στη χώρα υποστηρίζουν ανοιχτά την υπεροχή της σαρίας έναντι του αυστριακού νομικού συστήματος. Πάλι καλά. Την ποινή του θανάτου σε όσους θέλουν να εγκαταλείψουν το Ισλάμ ζητάει το 84% των Αιγυπτίων μουσουμάνων, το 86% των Ιορδανών, το 30% των Ινδονήσιων, το 76% των Πακιστανών και το 51% των Νιγηριανών.

Το 78% των Βρετανών μουσουλμάνων θέλει να τιμωρούνται (χωρίς να διευκρινίζει το είδος της τιμωρίας) όσοι δημοσιεύουν αρνητικά σχόλια ή σκίτσα για τον Μωάμεθ. Μετά την επίθεση στην εφημερίδα Charlie Hebdo, το 27% των Βρετανών μουσουλμάνων (στο οποίο πρέπει να προστεθεί και το 8% που αρνήθηκε να απαντήσει) υποστήριξε τους δολοφόνους. Ανάμεσα στους νέους Γάλλους μουσουλμάνους το 32% έχει εξτρεμιστικές θέσεις, το 33% πιστεύει ότι η βία για ιδεολογικούς λόγους είναι δικαιολογημένη και το 24% δεν καταδικάζει τη σφαγή στην Charlie Hebdo. Το 21% δεν καταδικάζει τη σφαγή στο Μπατακλάν.

Τι πιστεύουν για τον έρωτα, τις σχέσεις και την ελευθερία του λόγου; Το 23% των Τούρκων που ζουν στη Γερμανία λένε ότι ένας μουσουλμάνος δεν πρέπει να κάνει χειραψία με το αντίθετο φύλο και το 33% θέλει οι γυναίκες να φοράνε τουλάχιστον μαντήλα. Το 73% θέλει να απαγορεύονται βιβλία και ταινίες που προσβάλλουν τη θρησκεία. Ο ένας στους 3 μουσουλμάνους της Βρετανίας θεωρεί σωστό η γυναίκα να εξαναγκάζεται να υπακούει στις διαταγές του άντρα της, στις οποίες περιλαμβάνεται (ως διαταγή) και το σεξ. Ο ένας στους 10 θα σκότωνε ένα μέλος της οικογένειάς του για λόγους τιμής. Το ποσοστό στους νέους διπλασιάζεται: ένας στους 5. Το 51% πιστεύουν ότι μια μουσουλμάνα δεν μπορεί να παντρευτεί έναν μη μουσουλμάνο και το 52% ότι είναι φυσιολογικό ένας μουσουλμάνος να έχει μέχρι 4 γυναίκες. Το 74% των νέων (ανδρών και γυναικών) μουσουλμάνων θέλουν η γυναίκα να φοράει τουλάχιστον νικάμπ. Στις ηλικίες πάνω από 55 το ποσοστό είναι "μόνο” 28%! Μόνο το 3% του συνόλου δηλώνουν καθαρά υπέρ της ελευθερίας του λόγου. Το 61% πιστεύουν ότι η ομοφυλοφιλία πρέπει να τιμωρείται.

Έχει κανείς από τους ιδεοληπτικούς διαφημιστές της πολυπολιτισμικότητας την εντύπωση ότι αυτό το "υλικό” είναι αφομοιώσιμο; Ότι κάποια στιγμή θα ασπασθεί τις ευρωπαϊκές αξίες και θα ζήσουμε όλοι μαζί ευτυχισμένοι και ελεύθεροι με αμοιβαίο σεβασμό στις απόψεις του άλλου;

Ας ρωτήσουμε ξανά τους ίδιους:

Μόνο το 7% των Βρετανών μουσουλμάνων θεωρεί ότι είναι πρώτα Βρετανοί και μετά μουσουλμάνοι. Από τους υπόλοιπους το 81% αυτοπροσδιορίζονται ως πρώτα μουσουλμάνοι και μετά Βρετανοί. Το 12% δεν ξέρει, δεν απαντά.

Μόνο τυφλοί δεν βλέπουν τον κίνδυνο.

Έρευνες και πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:

https://data.gov.uk/publisher/office-for-national-statistics)

http://www.telegraph.co.uk/news/uknews/12132641/Number-of-UK-Muslims-exceeds-three-million-for-first-time.html

https://www.gatestoneinstitute.org/7861/british-muslims-survey

http://www.telegraph.co.uk/news/uknews/1510866/Poll-reveals-40pc-of-Muslims-want-sharia-law-in-UK.html

http://www.cbsnews.com/stories/2006/08/14/opinion/main1893879.shtml&date=2011-04-06

http://www.webcitation.org/5xkMGAEvY

http://www.policyexchange.org.uk/images/publications/living%20apart%20together%20-%20jan%2007.pdf

http://pajamasmedia.com/tatler/2011/04/06/32-of-palestinians-support-infanticide/

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4053251,00.html

http://www.hln.be/hln/nl/1275/Islam/article/detail/1619036/2013/04/22/Zestien-procent-moslimjongens-vindt-terrorisme-aanvaardbaar.dhtml

http://www.danielpipes.org/blog/2005/07/more-survey-research-from-a-british-islamist

http://www.pewresearch.org/files/old-assets/pdf/muslim-americans.pdf#page=60

http://www.people-press.org/2011/08/30/muslim-americans-no-signs-of-growth-in-alienation-or-support-for-extremism/

http://www.danielpipes.org/blog/2005/07/more-survey-research-from-a-british-islamist

http://www.pewforum.org/uploadedFiles/Topics/Religious_Affiliation/Muslim/worlds-muslims-religion-politics-society-full-report.pdf

http://www.pewglobal.org/2013/09/10/muslim-publics-share-concerns-about-extremist-groups/

http://www.comres.co.uk/polls/bbc-radio-4-today-muslim-poll/

http://www.pewglobal.org/2014/07/01/concerns-about-islamic-extremism-on-the-rise-in-middle-east/

http://www.thetimes.co.uk/tto/news/uk/article4730825.ece

https://www.thesun.co.uk/news/2308529/half-british-muslims-would-not-report-is-supporters/

http://www.torontosun.com/2011/11/01/strong-support-for-shariah-in-canada

http://www.macdonaldlaurier.ca/much-good-news-and-some-worrying-results-in-new-study-of-muslim-public-opinion-in-canada/

http://www.worldpublicopinion.org/pipa/pdf/feb09/STARTII_Feb09_rpt.pdf

http://www.danielpipes.org/blog/2005/07/more-survey-research-from-a-british-islamist

http://www.worldpublicopinion.org/pipa/pdf/feb09/STARTII_Feb09_rpt.pdf

http://pewglobal.org/2010/12/02/muslims-around-the-world-divided-on-hamas-and-hezbollah/

http://www.people-press.org/2011/08/30/muslim-americans-no-signs-of-growth-in-alienation-or-support-for-extremism/

http://www.breitbart.com/national-security/2015/05/25/shock-poll-81-of-al-jazeera-arabic-poll-respondents-support-isis/

http://www.centerforsecuritypolicy.org/category/shariah/

http://www.mirror.co.uk/news/uk-news/muslim-leader-isis-supporting-brits-disenfranchised-6018357

http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/middleeast/palestinianauthority/12051848/More-than-two-thirds-of-Palestinians-support-knife-attacks-against-Israelis.html

http://www.trust.org/item/20160112154230-7c2sb/

http://www.newsweek.com/16-french-citizens-support-isis-poll-finds-266795

http://www.algemeiner.com/2015/05/25/al-jazeera-survey-shows-


http://english.dohainstitute.org/content/6a355a64-5237-4d7a-b957-87f6b1ceba9b

http://www.alarabiya.net/articles/2011/09/10/166274.html

http://elderofziyon.blogspot.com/2008/05/that-tiny-percentage-of-radical-muslims.html

http://www.washingtoninstitute.org/templateC06.php?CID=1154

http://pewresearch.org/pubs/2066/muslims-westerners-christians-jews-islamic-extremism-september-11

http://www.dailymail.co.uk/news/article-3992304/Only-one-25-British-Muslims-believe-Al-Qaeda-carried-9-11-terror-attack-says-think-tank.html

http://www.civitas.org.uk/pdf/ShariaLawOrOneLawForAll.pdf

http://www.webcitation.org/5xkMGAEvY

http://www.cbsnews.com/stories/2006/08/14/opinion/main1893879.shtml&date=2011-04-06

http://www.webcitation.org/5xkMGAEvY

http://pewglobal.org/2010/12/02/muslims-around-the-world-divided-on-hamas-and-hezbollah/

http://www.danielpipes.org/blog/2005/07/more-survey-research-from-a-british-islamist

Πηγή


Τρίτη 24 Μαρτίου 2020

Ἡ 25η Μαρτίου καὶ ὁ Thomas Jefferson

Στὴν Α' Ἐθνοσυνέλευση τῆς Ἐπιδαύρου ἀναφέρεται πὼς «...ὁ κατὰ τῶν Τούρκων πόλεμος ἡμῶν, μακρὰν τοῦ νὰ στηρίζηται εἰς ἀρχάς τινας δημαγωγικὰς καὶ στασιώδεις ἢ ἰδιωφελεῖς μέρους τινὸς τοῦ σύμπαντος ἑλληνικοῦ ἔθνους σκοπούς, εἶναι πόλεμος ἐθνικός, πόλεμος ἱερός, πόλεμος, τοῦ ὁποίου ἡ μόνη αἰτία εἶναι ἡ ἀνάκτησις τῶν δικαίων τῆς προσωπικῆς ἡμῶν ἐλευθερίας, τῆς ἰδιοκτησίας καὶ τῆς τιμῆς, τὰ ὁποία, ἐνῶ τὴν σήμερον ὅλοι οἱ εὐνομούμενοι καὶ γειτονικοὶ λαοὶ τῆς Εὐρώπης τὰ χαίρουσιν, ἀπὸ ἡμᾶς μόνον ἡ σκληρὰ καὶ ἀπαραδειγμάτιστος τῶν ὀθωμανῶν τυραννία ἐπροσπάθησε μὲ βίαν ν’ ἀφαιρέσῃ καὶ ἐντὸς τοῦ στήθους ἡμῶν νὰ τὰ πνίξῃ»

Οἱ ἐπαναστατημένοι Ἕλληνες δηλαδὴ πολεμούσαν γιὰ τὸ δικαίωμα τῆς ἀτομικῆς ελευθερίας, τὸ δικαίωμα στὴν ἰδιοκτησία καὶ τὴν τιμή. Κοινῶς, ἡ ἔμπνευσή τους ἦταν οἱ ἰδέες ποὺ ἐνέπνευσαν τὴν Ἐπανάσταση γιὰ τὴν Ἀνεξαρτησία τῶν ΗΠΑ. Ἐξοῦ καὶ ἡ 22η στροφὴ στὸν Ἐθνικό μας Ὗμνο ποὺ ἀναφέρεται ξεκάθαρα στὴν Ἀμερικανικὴ Ἐπανάσταση:

Γκαρδιακὰ χαροποιήθη
Καὶ τοῦ Βάσιγκτον ἡ γῆ,
Καὶ τὰ σίδερα ἐνθυμήθη
Ποὺ τὴν ἔδεναν καὶ αὐτή.

Ἀνέκαθεν ὑποστήριζα ὅτι ἡ Ἐθνική μας ἐπέτειος δὲν ἐορτάζεται μὲ τὸν πρέπων σεβασμὸ ποὺ τῆς ἀρμόζει. Συγκρίνοντας μάλιστα τὶς ἐπετειακὲς ἐκδηλώσεις ποὺ λαμβάνουν χώρα στὴν Ἑλλάδα μὲ τὶς ἀντίστοιχες σὲ ἄλλες χῶρες, διαπιστώνει κανεῖς ὅτι ἡ 25η Μαρτίου εἶναι ἀκόμη μία ἀφορμὴ γιὰ ἀργία τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων, τεμπελιά, κλείσιμο σχολείων, φαγοπότι, χαβαλὲ στὴν παρέλαση πετώντας στραγάλια στὸν φίλο μας κτλ.

Δὲν θὰ ἀναλωθῶ κάνοντας συγκρίσεις μὲ τὶς Βαλτικὲς χῶρες τὶς ὁποῖες ἐπισκέπτομαι συχνὰ καὶ θαυμάζω. Ἄλλωστε σὲ αὐτὲς τὶς χῶρες ἡ ἐλευθερία ἀποκτήθηκε προσφάτως καὶ ἡ συναισθηματικὴ φόρτιση εἶναι μεγάλη ὥστε νὰ δικαιολογεῖ τὴν ἀπόδοση τιμῶν στὴν ἠμέρα ποὺ ἄφησαν πίσω τους τὸν κομμουνισμὸ καὶ ξεκίνησαν τὸ ἄλμα τους πρὸς τὴν πρόοδο καὶ τὴν εὐημερία.

Κάθε χρόνο ὅμως τὴν 25η Μαρτίου ποὺ βλέπω τὰ κομματόσκυλα τοῦ Στρατοῦ μὲ τὰ μετάλλια στὸ στῆθος τους νὰ πλαισιώνουν τὰ πολιτικὰ λαμόγια στὴν ἐξέδρα τῶν ἐπισήμων, ἡ ὀργὴ ξεχειλίζει μέσα μου. Ὑποκριτὲς τῆς πολιτικῆς καὶ στρατιωτικῆς ἠγεσίας τῆς χώρας, ποὺ δὲν ἀξίζουν οὔτε νὰ ξεστομίσουν τὰ ὀνόματα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821. Κι ὅμως, αὐτοὶ καλούνται νὰ τιμήσουν τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐλευθερίας μας, καὶ νὰ τιμηθοῦν ἀπὸ τοὺς μαθητὲς ποὺ παρελαύνουν ἐνωπιόν τους άποδίδωντας τιμὲς στοὺς ἐκπροσώπους τῆς Πολιτείας ποὺ προέκυψε ἀπὸ τοὺς ἀγῶνες τοῦ 1821.

Ἂν θέλετε νὰ δεῖτε πῶς ἕνας ἐκπρόσωπος τῆς Πολιτείας ἀποδίδει τιμὲς στὴν Ἐθνικὴ ἐπέτειο, θὰ σᾶς διηγηθῶ δύο περιστατικὰ τοῦ Thomas Jefferson, Προέδρου τῶν ΗΠΑ καὶ ἰδρυτοῦ τοῦ Κόμματος τῶν Ῥεπουμπλικάνων:

Περιστατικὸ No 1

Τὸ 1801 ὁ δήμαρχος τῆς πόλεως τῆς Οὐάσινγκτον ῥώτησε τὸν Jefferson πότε εἶναι τὰ γεννέθλιά του ἔτσι ὥστε νὰ καθιερώσει τὴν συγκεκριμένη ἠμερομηνία ὡς ἐπίσημη ἐορτὴ τῆς πόλεως. Ὁ Jefferson ἀρνήθηκε νὰ τοῦ ἀπαντήσει λέγοντάς του: «Ἡ μοναδικὴ ἠμέρα ποὺ θὰ πρέπει νὰ μνημονεύεται καὶ νὰ ἐορτάζεται εἶναι ἡ 4η Ἰουλίου».
Μὲ αὐτὴ του τὴν πράξη ὁ Thomas Jefferson κλώτσησε μία μοναδικὴ εὐκαιρία γιὰ ἀτομικὴ δόξα, γιὰ μιὰ γιορτὴ στὴν πρωτεύουσα τῶν ΗΠΑ ποὺ θὰ ἐορταζόταν γιὰ πάντα τὸ ὄνομά του. Κι ὅμως, αὐτὸς ὁ ἀνιδιοτελὴς πατριώτης προτίμησε νὰ περιοριστεῖ στὴν θέση τοῦ Προέδρου τῶν νεογέννητων ΗΠΑ ἀντὶ νὰ δεχτεῖ νὰ ἐορταστεῖ τὸ ὄνομά του ἰσοτίμως μὲ τὴν λαμπρότερη μέρα τῆς ἱστορίας.

Περιστατικὸ No 2

Ἦταν 28 Ἰουνίου 1826. Μία χρόνια ἐντερικὴ πάθηση (πιθανὸν καρκίνος τοῦ παχέως ἐντέρου) εἶχε καθηλώσει τὸν Jefferson στὸ κρεββάτι. Ἦταν τόσο ἐξασθενημένος καὶ ὑπέφερε ἀπὸ φριχτοὺς πόνους ποὺ τὸν ἀνάγκασαν νὰ γνωστοποιήσει στὸν δήμαρχο τῆς Οὐάσινγκτον, Roger Weightman, ὅτι θὰ ἀπέχει ἀπὸ τοὺς ἐορτασμοὺς τῆς 50ης ἐπετείου τῆς Ἀνεξαρτησίας.

Ὅλα ἔδειχναν ὅτι ἡ ζωὴ τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Ἀγωνιστὴ τῆς Ἐλυθερίας πλησίαζε στὸ τέλος της. Ἀδύναμος καὶ ἐτοιμοθάνατος, ῥώτησε μὲ τρεμάμενη φωνὴ τὸν προσωπικό του γιατρό, Dr. Robley Dunglison, τὶ μέρα εῖναι. Ὅταν ὁ Dr. Dunglison τοῦ εἶπε ὅτι ἦταν 1η Ἰουλίου, ὁ Jefferson ζήτησε νὰ πάρει τὴν φαρμακευτική του ἀγωγὴ ὥστε νὰ προλάβει νὰ ζήσει γιὰ τελευταία φορὰ τὴν 4η Ἰουλίου.
Ἡ κατάσταση ὅμως τῆς ὑγείας τοῦ Tomas Jefferson ἐπιδεινωνόταν μὲ γοργοὺς ῥυθμοὺς καὶ ὅλα ἔδειχναν ὅτι εἶναι ζήτημα ὡρῶν νὰ φύγει ἀπὸ τὸν μάταιο τούτο κόσμο. Ὅποτε εἶχε ἐπικοινωνία μὲ τὸ περιβάλλον, τὸ μόνο ποὺ ῥωτοῦσε ἦταν: «Ξημέρωσε ἡ 4η Ἰουλίου;».

Ὁ Dr. Dunglison δὲν ἄντεχε νὰ τὸν βλέπει ἄλλο νὰ περνάει τὶς τελευταῖες του στιγμὲς μὲ τὴν ἀγωνία νὰ ζήσει λίγες ἀκόμα ὧρες μέχρι τὴν Ἐθνικὴ ἐπέτειο, καὶ βλέποντας τὸν Jefferson νὰ ὑποφέρει τόσο πολὺ ἀποφάσισε τὸ ἀπόγευμα τῆς 3ης Ἰουλίου νὰ πεῖ ψέματα στὸν Πρόεδρο: «Ναὶ, ξημέρωσε ἡ 4η Ἰουλίου».

Ὁ Jefferson τότε ἀρνήθηκε νὰ πάρει τὸ φάσμακό του. Χαμογέλασε καὶ ἔκανε νόημα σὲ ὅλους νὰ φύγουν ἀπὸ τὸ δωμάτιό του καὶ νὰ τὸν ἀφήσουν μόνο του.

Κανένας δὲν γνωρίζει τὶ σκεφτόταν ὁ Jefferson στὶς τελευταῖες στιγμές του. Οἱ κλεφτὲς ματιὲς ποὺ ἔριχναν οἱ συγγενεῖς του στὸ νεκροκρέββατό του ἔβλεπαν ἕναν ἐτοιμοθάνατο ἄνθρωπο νὰ χαμογελάει. Καὶ αὐτὸ τὸ χαμόγελο εὐτυχίας ἐν μέσω πόνου, διόγκωνε τὶς τύψεις τῶν κοντινῶν του ἀνθρώπων ποὺ τοῦ εἶπαν ψέματα καὶ τὸν ἄφησαν νὰ ξεψυχήσει πρὶν τὸ ξημέρωμα. Ἔνιωσαν ὅλοι τόσο ἀδύναμοι ποὺ ὁ μελλοθάνατος κοιτοῦσε κατάματα τὸν Θάνατο, ἐνῷ αὐτοὶ δὲν βρῆκαν τὴν δύναμη νὰ τοῦ ποῦν τὴν ἀλήθεια.

Ὁ Jefferson τελικὰ τὴν ἔβγαλε τὴ νύχτα, καὶ πέθανε τὸ μεσημέρι τῆς 4ης Ἰουλίου 1826, ἀκριβῶς 50 χρόνια ἀπὸ τὴν Ἀνεξαρτησία τῶν ΗΠΑ

Δημήτριος Τσίκας
Πηγη

Πορτρέτο του φιλέλληνα βοστωνέζου Samuel Gridley Howe, φιλοτεχνημένο από τον John Elliot.
Ο πίνακας βρίσκεται σε βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Brown στο Rhode Island.

Κυριακή 15 Μαρτίου 2020

Η κρατική αντιμετώπιση του κορωναϊού είναι καταστροφικά αναποτελεσματική

Το κράτος για να αντιμετωπίσει την κρίσιμη κατάσταση για τον κοροναϊό επέλεξε να καταστείλει την οικονομία της χώρας. Διέταξε το έκτακτο κλείσιμο των επιχειρήσεων και εξανάγκασε τους επιχειρηματίες να δώσουν άδειες στο προσωπικό, απειλώντας τους με βαριά πρόστιμα.

Το κλείσιμο των επιχειρήσεων από το κράτος καταπατά τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα. 

Το κράτος δεν διαφυλάσσει ελευθερίες όπως αφελώς πιστεύουν πολλοί. Το κράτος είναι ο οργανισμός που βρίσκεται ενάντια στην ατομική ελευθερία. Έτσι και σε αυτή την περίπτωση καταπατά το ατομικό δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Το ότι η κάθε επιχείρηση έχει έναν (ή περισσότερους) ιδιοκτήτη σημαίνει πως αυτός ο ιδιοκτήτης αποφασίζει 100% για την διοίκηση της. Μπορεί να την κλείσει, να την ανοίξει όποτε θέλει, να προσλάβει οποιον κρινει αυτός, και να ορίσει την πολιτική και τους κανόνες τις επιχείρησης. Αν κάποιος τρίτος, μπορεί να έρθει να του επιβάλει τι αποφάσεις θα πάρει για την επιχείρησή του, είναι τότε πραγματικά ιδιοκτήτης της επιχείρησης; Φυσικά και όχι. Το κράτος δείχνει για άλλη μια φορά πως είναι ο νταβατζής που επιβάλλει τα βίτσια του μέσα σε ξένη ιδιοκτησία. Αυτό μας κάνει να συνειδητοποιούμε πως στην πραγματικότητα το κράτος θέλει τους επιχειρηματίες να είναι διαχειριστές των επιχειρήσεων όπως ήταν και στην ναζιστική Γερμανία ή τη Σοβιετική Ρωσία. Απλά τώρα με λίγη παπάτζα από πολιτικούς και λίγο γραφειοκρατία το καμουφλάρει καλύτερα. Το κράτος λοιπόν με το να επιβάλει το κλείσιμο των επιχειρήσεων, καταπατά για άλλη μια φορά την ατομική ελευθερία. 
Ναι αλλά όμως η κατάσταση είναι κρίσιμη, πρέπει να παρθούν δραστικά μέτρα; Σωστά;
ΟΧΙ.

Τα “προσωρινά” ακραία μέτρα της κυβέρνησης είναι άκρως επικίνδυνα

Η ιστορία μας έχει δείξει πως οι πιο αποτροπαιες και βάρβαρες κυβερνητικές αποφάσεις έχουν παρθεί στις “κρίσιμες” στιγμές. Ουδέν επικινδυνοτερο του να θυσιάζονται οι ατομικές ελευθερίες στο όνομα μιας τρομερής απειλής που απειλεί το “κοινό καλό¨. 

Το παράδειγμα των “προσωρινών” ακραίων μέτρων την περίοδο του new deal 

Ο Higgs (1987) επεσήμανε ότι ο διευρυμένος ρόλος που ανέλαβε το κράτος κατά τη διάρκεια της περιόδου New Deal παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό σε ισχύ μόλις περάσει η κρίση, οδηγώντας σε ένα «ελαστικό αποτέλεσμα» στο οποίο οι κυβερνητικές υπηρεσίες επεκτείνονται για να εκμεταλλευτούν τις αντιληπτές βραχυπρόθεσμες ευκαιρίες. να υποχωρήσουν όταν αλλάξουν οι συνθήκες. Ο Higgs (1987) υποδεικνύει ότι οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι (όπως οι ρυθμιστικές αρχές, τα δικαστήρια και οι εκλεγμένοι υπάλληλοι), καθώς και οι ιδιωτικοί πράκτορες (όπως στελέχη επιχειρήσεων, αγρότες και εργατικά σωματεία) ανέπτυξαν δυνατότητες στον οικονομικό και κοινωνικό σχεδιασμό κατά τη διάρκεια περιόδων κρίσης. των αδιαφορών και του υψηλού κόστους των συναλλαγών, τείνουν να έχουν πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα σε περιόδους μεταξύ κρίσεων. Για να αξιοποιήσουν αυτή την ικανότητα, αναζητούσαν τρόπους να διατηρήσουν αυτά τα “προσωρινά” μέτρα. Πράγματι, πολλά πρακτορεία της New Deal ήταν εκδοχές των υπηρεσιών του Παγκοσμίου Πολέμου που είχαν παραμείνει αδρανείς καθ ‘όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 – η Υπηρεσία Βιομηχανιών του Πολέμου έγινε η Εθνική Διοίκηση Ανάκτησης, η War Finance Corporation έγινε η Reconstruction Finance Corporation, Το Συμβούλιο Εργασιακών Σχέσεων και ούτω καθεξής. Σε πολλές περιπτώσεις οι χάρτες για τα πρακτορεία New Deal αντιγράφηκαν κατά λέξη κυρίως από τους προκατόχους του Α ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Το εφέ του Higgs (1987) δείχνει ότι η πλεονάζουσα ικανότητα στις οργανωτικές ικανότητες δεν είναι απαραίτητη από τη στιγμή που δημιουργείται, οδηγώντας σε ομαλή και συνεχή οργανωτική ανάπτυξη, αλλά μπορεί να παραμείνει αδρανής μέχρι να προκύψουν οι σωστές οικονομικές, νομικές ή πολιτικές συνθήκες.
Και ρε Ανάρχιε δηλαδή, δεν είναι κρίσιμη η κατάσταση με τον κοροναϊό; Δεν βλέπεις τι γίνεται; 

Το κράτος πρέπει να μην παρεμβαίνει επειδή η κατάσταση είναι σοβαρή

Η κατάσταση είναι πάρα πολύ σοβαρή, για αυτό ακριβώς το λόγο ειδικά, πρέπει το κράτος να μείνει όσο το δυνατόν μακριά. Θα έπρεπε να ξέρουμε καλά, πως όπου ανακατεύεται το κράτος για να δώσει μια λύση, ανεξάρτητα με το πόσο φαινομενικά αγνές μπορεί να είναι οι προθέσεις του, όχι μόνο δεν καταφέρνει να λύσει το πρόβλημα, αλλά το κάνει ακόμα μεγαλύτερο. Πάρτε παράδειγμα από τα “κατορθώματα” του κράτους από τις επιδοτήσεις και τους κατώτατους μισθούς, μέχρι την αντιτρομοκρατική δράση και την καταπολέμηση των ναρκωτικών. Το κράτος δεν μπορεί ποτέ να κάνει τα πράγματα καλύτερα.

Η κρατική λύση για αυτοαπομόνωση δεν λειτουργεί 

Η πρόταση για αυτοαπομόνωση θα είχε αποτέλεσμα μόνο στην περίπτωση που κυριολεκτικά θα φυλοκιζόμασταν και αλυσοδενόμασταν όλοι σπίτια μας. Επειδή φυσικά το κράτος δεν μπορεί πια στις μέρες μας να προτείνει τέτοιες λύσεις, στην ουσία απλά όλοι ελπίζουν πως όλος ο πληθυσμός με έναν μαγικό τρόπο θα δείξει μια πρωτόγνωρη ωριμότητα και παιδεία και ταυτόχρονα να ενημερωθεί σωστά για το πρόβλημα του κοροναϊού και θα μείνει σπίτι του. Αυτό προφανώς και δεν συμβαίνει, ακόμα πολλοί κυκλοφορούν κανονικά έξω. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό να συμβαίνει αυτό. Είναι η ανθρώπινη φύση τέτοια. Ο κόσμος είναι ανεύθυνος και δρα με βάσει το ατομικό του συμφέρον. Το να περιμένουμε να απαρνηθεί ξαφνικά την ανθρώπινη φύση του είναι αφέλεια. Το να ελπίζουμε στην ευσυνειδησία του καθενός, δεν είναι λύση. Δεν θα συμβεί. Είναι ουτοπικό, όπως κάθε κρατική λύση. Αυτό που στην ουσία κάνει το κράτος, είναι να σπέρνει τον πανικό, κάνοντας μια τρύπα στο νερό στην αντιμετώπιση της εξάπλωσης του ιού, ενώ ταυτόχρονα έχει εξαναγκάσει την οικονομία σε αδράνεια. 

Η ελεύθερη αγορά θα αντιμετώπιζε καλύτερα την κρίσιμη κατάσταση του κοροναϊού 

Το πρόβλημα της εξάπλωσης

Το πρόβλημα του κορωναϊού, όπως και κάθε άλλο πρόβλημα, μπορεί να λυθεί μόνο οικονομικά. Τα πάντα είναι οικονομικά. Αν για παράδειγμα το κάθε άτομο που επέλεξε να εκθέτει τον εαυτό του στον έξω κόσμο, κυκλοφορώντας κανονικά έξω, τότε θα έπρεπε να αντιμετωπίσει την δραματική αύξηση των ασφαλίστρων του στην ιδιωτική ασφάλιση, αφού η ασφαλιστική τους εταιρεία θα έπρεπε να καλύψει το αυξημένο ρίσκο των αποζημιώσεων αν οι πελάτες της δεν συμμορφώνονταν. Και αυτό είναι απλά μια από τις χιλιάδες εκδοχές που σκέφτηκα εγώ, η αγορά όμως σε αντίθεση με τους κεντρικούς σχεδιαστές του κράτους, είναι απρόβλεπτη και είναι αυτή που καινοτομεί και βρίσκει πάντα τρόπους να επιλύει τα προβλήματα που προκύπτουν. 

Το πρόβλημα της έλλειψης θέσεων στις εντατικές

Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο κυριότερος λόγος που έχει δημιουργηθεί ο πανικός με τον αυτοπεριορισμό είναι επειδή δεν υπάρχουν αρκετές διαθέσιμες θέσεις εντατικής θεραπείας στα νοσοκομεία. Μην ξεχνάμε ότι το σύστημα υγείας είναι κρατικό, άρα και αναποτελεσματικό και άχρηστο. Αν το σύστημα υγείας ήταν ιδιωτικό, πιθανόν να μην υπήρχε καν έλλειψη στις θέσεις των εντατικών! 
Ναι ρε, και εσύ που το ξέρεις;
Καταρχάς η αγορά έχει αποδείξει πως είναι πιο αποτελεσματική από το κράτος σε κάθε τομέα. 

Το παράδειγμα της Νότιας Κορέας, πως αντιμετώπισε τον ιό χωρίς “κρίση”.

Κατά δεύτερον, στην αντιμετώπιση του cov-19, η Νότια Κορέα, μια χώρα με πληθυσμό όσο η Ιταλία, κατάφερε να αντιμετωπίσει την κατάσταση χωρίς “κρίσεις” και τα προβλήματα που ταλανίζουν τα Ευρωπαϊκά σοσιαλιστικά κράτη. Η υπηρεσία υγείας παρέχεται από ένα σύνολο νοσοκομείων που ανήκουν κατά 94% σε ιδιώτες, με μοντέλο αμοιβής για υπηρεσία και χωρίς άμεσες κρατικές επιδοτήσεις. Πολλά από αυτά τα νοσοκομεία διευθύνονται από φιλανθρωπικά ιδρύματα ή ιδιωτικά πανεπιστήμια. Τα ιδιωτικά νοσοκομεία στη χώρα εξερράγησαν σε αριθμό από 1.185 το 2002 σε 3.048 το 2012. Το αποτέλεσμα είναι ότι η Νότια Κορέα έχει 10 νοσοκομειακά κρεβάτια ανά 1000 άτομα, περισσότερο από δύο φορές τον μέσο όρο (και σχεδόν τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης του ΟΟΣΑ) τρεις φορές μεγαλύτερο από τα 3,4 κατά κεφαλήν κρεβάτι της Ιταλίας). Αυτά τα ιδιωτικά νοσοκομεία χρεώνουν επίσης σημαντικά λιγότερο (μεταξύ 30-85% της τιμής) από τα αμερικανικά νοσοκομεία (τα οποία επίσης απαιτείται συχνά να λάβουν από την κυβέρνηση “πιστοποιητικό ανάγκης” πριν από την κατασκευή, ανάλογα με το κατά πόσο είναι ενσωματωμένα).

Το κρατικό σύστημα υγείας ευθύνεται για την εξάπλωση του υιού

Και επειδή τώρα κάποιοι θα μου πουν για το πόσο άριστο είναι το δημόσιο σύστημα υγείας, να θυμίσουμε πως το κρατικό νοσοκομείο είναι αυτό που τοποθέτησε ασθενή μολυσμένο με τον κορωναϊό σε εξάκλινο δωμάτιο. Όχι μία, αλλά δύο φορές.
Το κράτος πρέπει να μείνει όσο το δυνατόν μακριά από την αντιμετώπιση του κορωναϊού για το καλό όλων μας. Ανθρώπινες ζωές εξαρτώνται από αυτό. Το κράτος είναι ανίκανο. Πρέπει να παραχωρήσει χώρο στην αγορά, ώστε επιχειρηματίες να εντοπίσουν περιθώριο κέρδους σε υπηρεσίες που μπορούν να προσφέρουν και να σκεφτούν μόνο αυτοί, που θα βοηθήσει την αντιμετώπιση του ιού. Περιορισμός του κράτους ή θάνατος στην ουρά αναμονής των κρατικών νοσοκομείων. 

Σάββατο 14 Μαρτίου 2020

Κρατική εξάρτηση. Το 67% του Ελληνικού πληθυσμού, βασίζεται στην φορολόγηση των υπολοίπων. (Ανάλυση, γραφήματα)



Του Justin Murray
Απόδοση/επιμέλεια: Ευθύμης Μαραμής
Η Ελλάδα παραμένει σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση. Μεγάλο μέρος της συζήτησης παρουσιάζει την εικόνα ότι η Ελλάδα βρίσκεται μόνο μια αναδιάρθρωση χρέους μακριά από πιθανή βιώσιμη ανάπτυξη. Ωστόσο, αν δεν κατανοήσουμε το γιατί εξ αρχής εισήλθε σε αυτά τα χάλια η χώρα και χωρίς να εντοπίσουμε τη βασική αιτία που δημιούργησε μια υπερχρεωμένη κοινωνία, κάθε σχέδιο ή λύση θα έχει μεγάλη πιθανότητα αποτυχίας. Για να εντοπίσουμε τη ρίζα της αιτίας, θα αναπτύξουμε μια εντελώς νέα μετρική μέθοδο που ονομάζεται «επικρατούσα δημόσια εξάρτηση» και θα αναλύσουμε με αυτήν το δομικό πρόβλημα της χώρας.

Οι δείκτες απασχόλησης δεν λένε όλη την αλήθεια

Το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας ερμηνεύεται απλά από πραξεολογικής άποψης – παίρνεις περισσότερα από αυτά που παρέχεις και λιγότερα από αυτά που φορολογείς. Η Ελλάδα, όντας έθνος με υψηλότατους φορολογικούς συντελεστές για τον παραγωγικό κόσμο και υψηλό ποσοστό επιχορήγησης στην κρατική συνδρομή, δημιουργεί έναν πληθυσμό ο οποίος προτιμά περισσότερο τη δημόσια βοήθεια, ενώ απομακρύνεται από την παραγωγική διαδικασία.
Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι τα στοιχεία δεν αντικατοπτρίζουν, στην επιφάνεια, αυτή την υπόθεση. Υπολογίζοντας τις μέσες ετήσιες ώρες εργασίας, η Ελλάδα βρίσκεται στην πραγματικότητα πολύ πιο ψηλά από χώρες με χαμηλότερες κρατικές επιδοτήσεις και χαμηλότερους φόρους:

Εάν ήταν αλήθεια ότι οι υψηλότεροι φόροι αποθαρρύνουν την εργασία, τότε η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να παρουσιάζει περισσότερες ώρες εργασίας από ό, τι έθνη με πολύ χαμηλότερη φορολογία όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο Καναδάς. Αυτός ο δείκτης θα χαρακτήριζε επίσης τη Γερμανία ως μια φτωχή χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι ως την ισχυρότερη οικονομική δύναμη. Ακόμη και έθνη όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία, που παρουσιάζονται με αρνητικά στερεότυπα ως οκνηρά, κατατάσσονται και τα δύο πάνω από τη Γερμανία σε ώρες εργασίας, αλλά υποφέρουν οικονομικά.
Το πρόβλημα με τους δείκτες είναι ότι αυτοί οι αριθμοί αναφέρονται μόνο σε εκείνους που απασχολούνται ενεργά και δεν μας δίνουν την εικόνα για τη γενική κατάσταση της απασχόλησης. Ακόμη και άλλοι δείκτες, όπως αυτοί που δείχνουν τα ποσοστά συμμετοχής του εργατικού δυναμικού, δεν αποτυπώνουν πλήρως την εικόνα. Αυτό που χρειάζεται είναι μια νέα μέθοδος μέτρησης που προσδιορίζει αποτελεσματικά τον πυρήνα της δυνητικής ανάπτυξης και της ευημερίας ενός έθνους.

Κάποιος πληρώνει δια αυθαίρετης φορολόγησης, τις παροχές και τις κυβερνητικές υπηρεσίες.

Σε αυτό το σημείο έρχεται η μέτρηση της «επικρατούσας κρατικής εξάρτησης». Τελικά, σε ένα σύγχρονο έθνος, σε όλους τους πολίτες διατίθενται τα βασικώς απαραίτητα για τη ζωή με τον ένα η άλλο τρόπο. Η μαζική λιμοκτονία, η έλλειψη στέγης και οι ασθένειες, δεν αποτελούν σε γενικές γραμμές ισχυρές επικρατούσες συνθήκες στα σύγχρονα έθνη. Ουσιαστικά, σχεδόν κάθε πολίτης λαμβάνει τρόφιμα, φάρμακα και στέγαση από κάπου.
Πρέπει λοιπόν να εξετάσουμε την πηγή αυτών των πόρων. Και η πηγή αυτή, είναι οι ενεργοί απασχολούμενοι κάθε εξεταζόμενου συγκεκριμένου έθνους, οι οποίοι χρησιμοποιούνται για να παράσχουν τους πόρους σε όλα τα υπόλοιπα άτομα. Στα άτομα τα οποία δεν απασχολούνται με οικονομικά παραγωγικές δραστηριότητες και στα άτομα που αμείβονται υψηλά ως απασχολούμενοι στον δημόσιο τομέα. Σε κάθε σύγχρονη χώρα, οι πόροι αυτοί παρέχονται κατά κύριο λόγο μέσω κρατικών γραφειοκρατικών οργανισμών και χρηματοδοτούνται από την φορολόγηση των υπαρχόντων εργαζομένων.

Πως να βρεθεί το ποιος πληρώνει

Πρώτον, πρέπει να προσδιορίσουμε τον υπάρχοντα οικονομικά ενεργό πληθυσμό ενός έθνους. Στη συνέχεια, απομακρύνουμε όλους τους κρατικούς υπαλλήλους για να αποκτήσουμε το προσαρμοσμένο παραγωγικό εργατικό δυναμικό. Μπορεί να υπάρξει ένσταση πως ορισμένα επαγγέλματα, όπως η διδασκαλία, οι νοσηλευτές, η η πυροσβεστική, δεν πρέπει να ταξινομούνται ως μη παραγωγικό εργατικό δυναμικό. Αλλά, εμείς σχεδιάζουμε ένα μετρικό μοντέλο, όπου οι μισθοί αυτών των ανθρώπων δεν καλύπτονται από τους άμεσους δικαιούχους τους, αλλά πληρώνονται μέσω φορολογικής διασποράς.
Τέλος, αυτός ο παραγωγικός πληθυσμός κατανέμεται στον συνολικό πληθυσμό του έθνους, ώστε να προσδιοριστεί το πόσα άτομα υποστηρίζει με τους φόρους του ο κάθε εργαζόμενος στη χώρα του. Για να εξαλειφθεί η όποια προκατάληψη εις βάρος των συζύγων και των παιδιών που δεν εργάζονται, το μέσο μέγεθος του νοικοκυριού αφαιρείται από αυτό το αποτέλεσμα, ώστε να εξαχθεί ο τελικός αριθμός ατόμων που υποστηρίζονται με φόρους από τον εργαζόμενο, χωρίς να υπολογίζεται η οικογένεια του εργαζομένου. Με άλλα λόγια, πόσα άγνωστα για τον εργαζόμενο άτομα, υποστηρίζονται με τους φόρους του;
Η μέτρηση της «επικρατούσας κρατικής εξάρτησης» κάνει πολύ καλύτερη δουλειά στην πρόβλεψη οικονομικής επίδοσης:

Κάθε εργαζόμενος, πρέπει να συντηρήσει 6 άτομα πέραν της οικογένειας του 

Η Ελλάδα, ένα έθνος με τεράστιο πρόβλημα χρέους, προσδοκά πως κάθε εργαζόμενος θα υποστηρίξει με τους φόρους του 6,1 άλλους ανθρώπους πέραν της οικογένειας του.
Αυτό εξηγεί το μεγάλο μέρος της πίεσης και της ανάγκης πολύωρης εργασίας και εξηγεί επίσης τα ασταθή φορτία χρέους. Δεδομένου ότι ένας Έλληνας εργαζόμενος, δεν μπορεί να αναμένεται ότι θα υποστηρίξει κάτι που αντιστοιχεί αριθμητικά σε μια πλήρη ομάδα Μπέιζμπολ με τον μισθό του, η διαφορά καλύπτεται από το ελληνικό δημόσιο χρέος.
Ένα χρέος που το υποκείμενο κοινωνικό σύστημα δεν μπορεί να αναμένει πως θα αποπληρώσει, καθώς τα κίνητρα και οι τάσεις πιέζουν να διατηρηθεί το σημερινό σύστημα αναδιανομής, κρατικών επιδοτήσεων, δαπανών, επενδύσεων και παρεμβατικότητας. Για να καταδείξουμε πόσο δύσκολο είναι να αλλάξουν αυτά τα συστήματα μέσα σε μια δημοκρατική κοινωνία, δεν έχουμε παρά να εξετάσουμε το ποσοστό του πληθυσμού που εξαρτάται από την κρατική επιδότηση:

Πολύ δύσκολο να αλλάξουν οι σοσιαλιστικές κοινωνίες

Οι αριθμοί καταδεικνύουν ότι για το 67% του πληθυσμού της Ελλάδας, υφίσταται εξ ολοκλήρου εξάρτηση για τα εισοδήματα του από την ελληνική κυβέρνηση. Με μια τέτοια συντριπτική πλειοψηφία, η αλλαγή αυτού του σοσιαλιστικού συστήματος με δημοκρατική διαδικασία είναι αδύνατη. Το 67% του πληθυσμού, έχει ισχυρά κίνητρα να συνεχίσει να ψηφίζει κατά τρόπο που θα αναγκάζει το υπόλοιπο 33% – αλλά και ξένους φορείς – να καλύπτουν τα έξοδα διαβίωσής του.
Πώς αντικατοπτρίζεται αυτό το ποσοστό στο ΑΕΠ; Παρόλο που το ΑΕΠ δεν είναι τέλειο μοντέλο μέτρησης, εξακολουθεί να είναι το καλύτερο διαθέσιμο για τον εντοπισμό της υγιούς οικονομικής ανάπτυξης. Κάθε έθνος που έχει παραβιάσει το 50% του ορίου κρατικής εξάρτησης, παρουσιάζει επίσης κακές επιδόσεις οικονομικής ανάπτυξης. Πολλά έθνη πλησιάζουν επικίνδυνα να ξεπεράσουν την πλειοψηφία του πληθυσμού, όντας βασισμένα σε κάποια μορφή κρατικής εξάρτησης και διαβίωσης μέσω αυθαίρετης αναδιανομής κερδών άλλων ανθρώπων.
Τι μας λέει αυτό; Ένα έθνος που επιτρέπει στους πολίτες του να παραμένουν αδρανείς και να αναμένουν την υποστήριξη ενός άλλου παραγωγικού εργαζόμενου, θα υπονομεύσει τελικά την ικανότητά του να διατηρηθεί υγιής η οικονομία (η οποία ακριβώς αναμένεται να συντηρήσει τους αποδέκτες δημόσιων πόρων). Τα έθνη που δεν έχουν τη δομή να αποτρέψουν τη χρήση κρατικών επιδοτήσεων, δαπανών, επενδύσεων, ή προσλαμβάνουν πολλούς και αυθαίρετα υψηλά αμειβόμενους – σε σχέση με την οικονομική κατάσταση της χώρας – εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα, θα βρουν εμπόδια στην οικονομική τους ανάπτυξη. Αν όλα αυτά επεκταθούν σημαντικά, θα επέλθει ύφεση και οικονομικός μαρασμός.
Ωστόσο, οι κρατικοί οργανισμοί δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν αυτές τις διασφαλίσεις που είναι απαραίτητες για να εξασφαλίσουν ότι όσο το δυνατόν λιγότεροι άνθρωποι θα συμμετέχουν σε προγράμματα κρατικής επιδότησης, δαπάνης και «επένδυσης».
Οι κυβερνητικοί οργανισμοί έχουν, στην πραγματικότητα, σχεδιαστεί για να αυξάνουν το δίκτυο απασχόλησης του δημόσιου τομέα. Να χρηματοδοτούν με φόρους τις καταναγκαστικές κρατικές επενδύσεις και τις επιδοτήσεις.
Το εκπαιδευτικό σύστημα διδάσκει «οικονομικά» κρατικής παρέμβασης. Η δομή ενός κράτους, είναι θεμελιωμένη στο να προκαλεί εξάρτηση στην κοινωνία. Για όσο διάστημα υφίσταται αυτή η κοινωνική δομή, οι πιθανότητες ότι μια χρεοκοπία και αναδιάρθρωση θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε σταθερή ανάκαμψη την Ελλάδα, είναι εξαιρετικά χαμηλές.

***

Παραπομπές:
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου MisesIn Greece, Reliance on Public Funds Is the Central Problem.