Ἡ 25η Μαρτίου καὶ ὁ Thomas Jefferson

Στὴν Α' Ἐθνοσυνέλευση τῆς Ἐπιδαύρου ἀναφέρεται πὼς «...ὁ κατὰ τῶν Τούρκων πόλεμος ἡμῶν, μακρὰν τοῦ νὰ στηρίζηται εἰς ἀρχάς τινας δημαγωγικὰς καὶ στασιώδεις ἢ ἰδιωφελεῖς μέρους τινὸς τοῦ σύμπαντος ἑλληνικοῦ ἔθνους σκοπούς, εἶναι πόλεμος ἐθνικός, πόλεμος ἱερός, πόλεμος, τοῦ ὁποίου ἡ μόνη αἰτία εἶναι ἡ ἀνάκτησις τῶν δικαίων τῆς προσωπικῆς ἡμῶν ἐλευθερίας, τῆς ἰδιοκτησίας καὶ τῆς τιμῆς, τὰ ὁποία, ἐνῶ τὴν σήμερον ὅλοι οἱ εὐνομούμενοι καὶ γειτονικοὶ λαοὶ τῆς Εὐρώπης τὰ χαίρουσιν, ἀπὸ ἡμᾶς μόνον ἡ σκληρὰ καὶ ἀπαραδειγμάτιστος τῶν ὀθωμανῶν τυραννία ἐπροσπάθησε μὲ βίαν ν’ ἀφαιρέσῃ καὶ ἐντὸς τοῦ στήθους ἡμῶν νὰ τὰ πνίξῃ»

Οἱ ἐπαναστατημένοι Ἕλληνες δηλαδὴ πολεμούσαν γιὰ τὸ δικαίωμα τῆς ἀτομικῆς ελευθερίας, τὸ δικαίωμα στὴν ἰδιοκτησία καὶ τὴν τιμή. Κοινῶς, ἡ ἔμπνευσή τους ἦταν οἱ ἰδέες ποὺ ἐνέπνευσαν τὴν Ἐπανάσταση γιὰ τὴν Ἀνεξαρτησία τῶν ΗΠΑ. Ἐξοῦ καὶ ἡ 22η στροφὴ στὸν Ἐθνικό μας Ὗμνο ποὺ ἀναφέρεται ξεκάθαρα στὴν Ἀμερικανικὴ Ἐπανάσταση:

Γκαρδιακὰ χαροποιήθη

Καὶ τοῦ Βάσιγκτον ἡ γῆ,

Καὶ τὰ σίδερα ἐνθυμήθη

Ποὺ τὴν ἔδεναν καὶ αὐτή.

Ἀνέκαθεν ὑποστήριζα ὅτι ἡ Ἐθνική μας ἐπέτειος δὲν ἐορτάζεται μὲ τὸν πρέπων σεβασμὸ ποὺ τῆς ἀρμόζει. Συγκρίνοντας μάλιστα τὶς ἐπετειακὲς ἐκδηλώσεις ποὺ λαμβάνουν χώρα στὴν Ἑλλάδα μὲ τὶς ἀντίστοιχες σὲ ἄλλες χῶρες, διαπιστώνει κανεῖς ὅτι ἡ 25η Μαρτίου εἶναι ἀκόμη μία ἀφορμὴ γιὰ ἀργία τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων, τεμπελιά, κλείσιμο σχολείων, φαγοπότι, χαβαλὲ στὴν παρέλαση πετώντας στραγάλια στὸν φίλο μας κτλ.

Δὲν θὰ ἀναλωθῶ κάνοντας συγκρίσεις μὲ τὶς Βαλτικὲς χῶρες τὶς ὁποῖες ἐπισκέπτομαι συχνὰ καὶ θαυμάζω. Ἄλλωστε σὲ αὐτὲς τὶς χῶρες ἡ ἐλευθερία ἀποκτήθηκε προσφάτως καὶ ἡ συναισθηματικὴ φόρτιση εἶναι μεγάλη ὥστε νὰ δικαιολογεῖ τὴν ἀπόδοση τιμῶν στὴν ἠμέρα ποὺ ἄφησαν πίσω τους τὸν κομμουνισμὸ καὶ ξεκίνησαν τὸ ἄλμα τους πρὸς τὴν πρόοδο καὶ τὴν εὐημερία.

Κάθε χρόνο ὅμως τὴν 25η Μαρτίου ποὺ βλέπω τὰ κομματόσκυλα τοῦ Στρατοῦ μὲ τὰ μετάλλια στὸ στῆθος τους νὰ πλαισιώνουν τὰ πολιτικὰ λαμόγια στὴν ἐξέδρα τῶν ἐπισήμων, ἡ ὀργὴ ξεχειλίζει μέσα μου. Ὑποκριτὲς τῆς πολιτικῆς καὶ στρατιωτικῆς ἠγεσίας τῆς χώρας, ποὺ δὲν ἀξίζουν οὔτε νὰ ξεστομίσουν τὰ ὀνόματα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821. Κι ὅμως, αὐτοὶ καλούνται νὰ τιμήσουν τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐλευθερίας μας, καὶ νὰ τιμηθοῦν ἀπὸ τοὺς μαθητὲς ποὺ παρελαύνουν ἐνωπιόν τους άποδίδωντας τιμὲς στοὺς ἐκπροσώπους τῆς Πολιτείας ποὺ προέκυψε ἀπὸ τοὺς ἀγῶνες τοῦ 1821.

Ἂν θέλετε νὰ δεῖτε πῶς ἕνας ἐκπρόσωπος τῆς Πολιτείας ἀποδίδει τιμὲς στὴν Ἐθνικὴ ἐπέτειο, θὰ σᾶς διηγηθῶ δύο περιστατικὰ τοῦ Thomas Jefferson, Προέδρου τῶν ΗΠΑ καὶ ἰδρυτοῦ τοῦ Κόμματος τῶν Ῥεπουμπλικάνων:

Περιστατικὸ No 1

Τὸ 1801 ὁ δήμαρχος τῆς πόλεως τῆς Οὐάσινγκτον ῥώτησε τὸν Jefferson πότε εἶναι τὰ γεννέθλιά του ἔτσι ὥστε νὰ καθιερώσει τὴν συγκεκριμένη ἠμερομηνία ὡς ἐπίσημη ἐορτὴ τῆς πόλεως. Ὁ Jefferson ἀρνήθηκε νὰ τοῦ ἀπαντήσει λέγοντάς του: «Ἡ μοναδικὴ ἠμέρα ποὺ θὰ πρέπει νὰ μνημονεύεται καὶ νὰ ἐορτάζεται εἶναι ἡ 4η Ἰουλίου».

Μὲ αὐτὴ του τὴν πράξη ὁ Thomas Jefferson κλώτσησε μία μοναδικὴ εὐκαιρία γιὰ ἀτομικὴ δόξα, γιὰ μιὰ γιορτὴ στὴν πρωτεύουσα τῶν ΗΠΑ ποὺ θὰ ἐορταζόταν γιὰ πάντα τὸ ὄνομά του. Κι ὅμως, αὐτὸς ὁ ἀνιδιοτελὴς πατριώτης προτίμησε νὰ περιοριστεῖ στὴν θέση τοῦ Προέδρου τῶν νεογέννητων ΗΠΑ ἀντὶ νὰ δεχτεῖ νὰ ἐορταστεῖ τὸ ὄνομά του ἰσοτίμως μὲ τὴν λαμπρότερη μέρα τῆς ἱστορίας.

Περιστατικὸ No 2

Ἦταν 28 Ἰουνίου 1826. Μία χρόνια ἐντερικὴ πάθηση (πιθανὸν καρκίνος τοῦ παχέως ἐντέρου) εἶχε καθηλώσει τὸν Jefferson στὸ κρεββάτι. Ἦταν τόσο ἐξασθενημένος καὶ ὑπέφερε ἀπὸ φριχτοὺς πόνους ποὺ τὸν ἀνάγκασαν νὰ γνωστοποιήσει στὸν δήμαρχο τῆς Οὐάσινγκτον, Roger Weightman, ὅτι θὰ ἀπέχει ἀπὸ τοὺς ἐορτασμοὺς τῆς 50ης ἐπετείου τῆς Ἀνεξαρτησίας.

Ὅλα ἔδειχναν ὅτι ἡ ζωὴ τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Ἀγωνιστὴ τῆς Ἐλυθερίας πλησίαζε στὸ τέλος της. Ἀδύναμος καὶ ἐτοιμοθάνατος, ῥώτησε μὲ τρεμάμενη φωνὴ τὸν προσωπικό του γιατρό, Dr. Robley Dunglison, τὶ μέρα εῖναι. Ὅταν ὁ Dr. Dunglison τοῦ εἶπε ὅτι ἦταν 1η Ἰουλίου, ὁ Jefferson ζήτησε νὰ πάρει τὴν φαρμακευτική του ἀγωγὴ ὥστε νὰ προλάβει νὰ ζήσει γιὰ τελευταία φορὰ τὴν 4η Ἰουλίου.

Ἡ κατάσταση ὅμως τῆς ὑγείας τοῦ Tomas Jefferson ἐπιδεινωνόταν μὲ γοργοὺς ῥυθμοὺς καὶ ὅλα ἔδειχναν ὅτι εἶναι ζήτημα ὡρῶν νὰ φύγει ἀπὸ τὸν μάταιο τούτο κόσμο. Ὅποτε εἶχε ἐπικοινωνία μὲ τὸ περιβάλλον, τὸ μόνο ποὺ ῥωτοῦσε ἦταν: «Ξημέρωσε ἡ 4η Ἰουλίου;».

Ὁ Dr. Dunglison δὲν ἄντεχε νὰ τὸν βλέπει ἄλλο νὰ περνάει τὶς τελευταῖες του στιγμὲς μὲ τὴν ἀγωνία νὰ ζήσει λίγες ἀκόμα ὧρες μέχρι τὴν Ἐθνικὴ ἐπέτειο, καὶ βλέποντας τὸν Jefferson νὰ ὑποφέρει τόσο πολὺ ἀποφάσισε τὸ ἀπόγευμα τῆς 3ης Ἰουλίου νὰ πεῖ ψέματα στὸν Πρόεδρο: «Ναὶ, ξημέρωσε ἡ 4η Ἰουλίου».

Ὁ Jefferson τότε ἀρνήθηκε νὰ πάρει τὸ φάσμακό του. Χαμογέλασε καὶ ἔκανε νόημα σὲ ὅλους νὰ φύγουν ἀπὸ τὸ δωμάτιό του καὶ νὰ τὸν ἀφήσουν μόνο του.

Κανένας δὲν γνωρίζει τὶ σκεφτόταν ὁ Jefferson στὶς τελευταῖες στιγμές του. Οἱ κλεφτὲς ματιὲς ποὺ ἔριχναν οἱ συγγενεῖς του στὸ νεκροκρέββατό του ἔβλεπαν ἕναν ἐτοιμοθάνατο ἄνθρωπο νὰ χαμογελάει. Καὶ αὐτὸ τὸ χαμόγελο εὐτυχίας ἐν μέσω πόνου, διόγκωνε τὶς τύψεις τῶν κοντινῶν του ἀνθρώπων ποὺ τοῦ εἶπαν ψέματα καὶ τὸν ἄφησαν νὰ ξεψυχήσει πρὶν τὸ ξημέρωμα. Ἔνιωσαν ὅλοι τόσο ἀδύναμοι ποὺ ὁ μελλοθάνατος κοιτοῦσε κατάματα τὸν Θάνατο, ἐνῷ αὐτοὶ δὲν βρῆκαν τὴν δύναμη νὰ τοῦ ποῦν τὴν ἀλήθεια.

Ὁ Jefferson τελικὰ τὴν ἔβγαλε τὴ νύχτα, καὶ πέθανε τὸ μεσημέρι τῆς 4ης Ἰουλίου 1826, ἀκριβῶς 50 χρόνια ἀπὸ τὴν Ἀνεξαρτησία τῶν ΗΠΑ

Δημήτριος Τσίκας

Πηγη

Πορτρέτο του φιλέλληνα βοστωνέζου Samuel Gridley Howe, φιλοτεχνημένο από τον John Elliot.
Ο πίνακας βρίσκεται σε βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Brown στο Rhode Island.

Η κρατική αντιμετώπιση του κορωναϊού είναι καταστροφικά αναποτελεσματική

Το κράτος για να αντιμετωπίσει την κρίσιμη κατάσταση για τον κοροναϊό επέλεξε να καταστείλει την οικονομία της χώρας. Διέταξε το έκτακτο κλείσιμο των επιχειρήσεων και εξανάγκασε τους επιχειρηματίες να δώσουν άδειες στο προσωπικό, απειλώντας τους με βαριά πρόστιμα.

Το κλείσιμο των επιχειρήσεων από το κράτος καταπατά τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα. 

Το κράτος δεν διαφυλάσσει ελευθερίες όπως αφελώς πιστεύουν πολλοί. Το κράτος είναι ο οργανισμός που βρίσκεται ενάντια στην ατομική ελευθερία. Έτσι και σε αυτή την περίπτωση καταπατά το ατομικό δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Το ότι η κάθε επιχείρηση έχει έναν (ή περισσότερους) ιδιοκτήτη σημαίνει πως αυτός ο ιδιοκτήτης αποφασίζει 100% για την διοίκηση της. Μπορεί να την κλείσει, να την ανοίξει όποτε θέλει, να προσλάβει οποιον κρινει αυτός, και να ορίσει την πολιτική και τους κανόνες τις επιχείρησης. Αν κάποιος τρίτος, μπορεί να έρθει να του επιβάλει τι αποφάσεις θα πάρει για την επιχείρησή του, είναι τότε πραγματικά ιδιοκτήτης της επιχείρησης; Φυσικά και όχι. Το κράτος δείχνει για άλλη μια φορά πως είναι ο νταβατζής που επιβάλλει τα βίτσια του μέσα σε ξένη ιδιοκτησία. Αυτό μας κάνει να συνειδητοποιούμε πως στην πραγματικότητα το κράτος θέλει τους επιχειρηματίες να είναι διαχειριστές των επιχειρήσεων όπως ήταν και στην ναζιστική Γερμανία ή τη Σοβιετική Ρωσία. Απλά τώρα με λίγη παπάτζα από πολιτικούς και λίγο γραφειοκρατία το καμουφλάρει καλύτερα. Το κράτος λοιπόν με το να επιβάλει το κλείσιμο των επιχειρήσεων, καταπατά για άλλη μια φορά την ατομική ελευθερία. 

Ναι αλλά όμως η κατάσταση είναι κρίσιμη, πρέπει να παρθούν δραστικά μέτρα; Σωστά;

ΟΧΙ.

Τα “προσωρινά” ακραία μέτρα της κυβέρνησης είναι άκρως επικίνδυνα

Η ιστορία μας έχει δείξει πως οι πιο αποτροπαιες και βάρβαρες κυβερνητικές αποφάσεις έχουν παρθεί στις “κρίσιμες” στιγμές. Ουδέν επικινδυνοτερο του να θυσιάζονται οι ατομικές ελευθερίες στο όνομα μιας τρομερής απειλής που απειλεί το “κοινό καλό¨. 

Το παράδειγμα των “προσωρινών” ακραίων μέτρων την περίοδο του new deal 

Ο Higgs (1987) επεσήμανε ότι ο διευρυμένος ρόλος που ανέλαβε το κράτος κατά τη διάρκεια της περιόδου New Deal παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό σε ισχύ μόλις περάσει η κρίση, οδηγώντας σε ένα «ελαστικό αποτέλεσμα» στο οποίο οι κυβερνητικές υπηρεσίες επεκτείνονται για να εκμεταλλευτούν τις αντιληπτές βραχυπρόθεσμες ευκαιρίες. να υποχωρήσουν όταν αλλάξουν οι συνθήκες. Ο Higgs (1987) υποδεικνύει ότι οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι (όπως οι ρυθμιστικές αρχές, τα δικαστήρια και οι εκλεγμένοι υπάλληλοι), καθώς και οι ιδιωτικοί πράκτορες (όπως στελέχη επιχειρήσεων, αγρότες και εργατικά σωματεία) ανέπτυξαν δυνατότητες στον οικονομικό και κοινωνικό σχεδιασμό κατά τη διάρκεια περιόδων κρίσης. των αδιαφορών και του υψηλού κόστους των συναλλαγών, τείνουν να έχουν πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα σε περιόδους μεταξύ κρίσεων. Για να αξιοποιήσουν αυτή την ικανότητα, αναζητούσαν τρόπους να διατηρήσουν αυτά τα “προσωρινά” μέτρα. Πράγματι, πολλά πρακτορεία της New Deal ήταν εκδοχές των υπηρεσιών του Παγκοσμίου Πολέμου που είχαν παραμείνει αδρανείς καθ ‘όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 – η Υπηρεσία Βιομηχανιών του Πολέμου έγινε η Εθνική Διοίκηση Ανάκτησης, η War Finance Corporation έγινε η Reconstruction Finance Corporation, Το Συμβούλιο Εργασιακών Σχέσεων και ούτω καθεξής. Σε πολλές περιπτώσεις οι χάρτες για τα πρακτορεία New Deal αντιγράφηκαν κατά λέξη κυρίως από τους προκατόχους του Α ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Το εφέ του Higgs (1987) δείχνει ότι η πλεονάζουσα ικανότητα στις οργανωτικές ικανότητες δεν είναι απαραίτητη από τη στιγμή που δημιουργείται, οδηγώντας σε ομαλή και συνεχή οργανωτική ανάπτυξη, αλλά μπορεί να παραμείνει αδρανής μέχρι να προκύψουν οι σωστές οικονομικές, νομικές ή πολιτικές συνθήκες.

Και ρε Ανάρχιε δηλαδή, δεν είναι κρίσιμη η κατάσταση με τον κοροναϊό; Δεν βλέπεις τι γίνεται; 

Το κράτος πρέπει να μην παρεμβαίνει επειδή η κατάσταση είναι σοβαρή

Η κατάσταση είναι πάρα πολύ σοβαρή, για αυτό ακριβώς το λόγο ειδικά, πρέπει το κράτος να μείνει όσο το δυνατόν μακριά. Θα έπρεπε να ξέρουμε καλά, πως όπου ανακατεύεται το κράτος για να δώσει μια λύση, ανεξάρτητα με το πόσο φαινομενικά αγνές μπορεί να είναι οι προθέσεις του, όχι μόνο δεν καταφέρνει να λύσει το πρόβλημα, αλλά το κάνει ακόμα μεγαλύτερο. Πάρτε παράδειγμα από τα “κατορθώματα” του κράτους από τις επιδοτήσεις και τους κατώτατους μισθούς, μέχρι την αντιτρομοκρατική δράση και την καταπολέμηση των ναρκωτικών. Το κράτος δεν μπορεί ποτέ να κάνει τα πράγματα καλύτερα.

Η κρατική λύση για αυτοαπομόνωση δεν λειτουργεί 

Η πρόταση για αυτοαπομόνωση θα είχε αποτέλεσμα μόνο στην περίπτωση που κυριολεκτικά θα φυλοκιζόμασταν και αλυσοδενόμασταν όλοι σπίτια μας. Επειδή φυσικά το κράτος δεν μπορεί πια στις μέρες μας να προτείνει τέτοιες λύσεις, στην ουσία απλά όλοι ελπίζουν πως όλος ο πληθυσμός με έναν μαγικό τρόπο θα δείξει μια πρωτόγνωρη ωριμότητα και παιδεία και ταυτόχρονα να ενημερωθεί σωστά για το πρόβλημα του κοροναϊού και θα μείνει σπίτι του. Αυτό προφανώς και δεν συμβαίνει, ακόμα πολλοί κυκλοφορούν κανονικά έξω. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό να συμβαίνει αυτό. Είναι η ανθρώπινη φύση τέτοια. Ο κόσμος είναι ανεύθυνος και δρα με βάσει το ατομικό του συμφέρον. Το να περιμένουμε να απαρνηθεί ξαφνικά την ανθρώπινη φύση του είναι αφέλεια. Το να ελπίζουμε στην ευσυνειδησία του καθενός, δεν είναι λύση. Δεν θα συμβεί. Είναι ουτοπικό, όπως κάθε κρατική λύση. Αυτό που στην ουσία κάνει το κράτος, είναι να σπέρνει τον πανικό, κάνοντας μια τρύπα στο νερό στην αντιμετώπιση της εξάπλωσης του ιού, ενώ ταυτόχρονα έχει εξαναγκάσει την οικονομία σε αδράνεια. 

Η ελεύθερη αγορά θα αντιμετώπιζε καλύτερα την κρίσιμη κατάσταση του κοροναϊού 

Το πρόβλημα της εξάπλωσης

Το πρόβλημα του κορωναϊού, όπως και κάθε άλλο πρόβλημα, μπορεί να λυθεί μόνο οικονομικά. Τα πάντα είναι οικονομικά. Αν για παράδειγμα το κάθε άτομο που επέλεξε να εκθέτει τον εαυτό του στον έξω κόσμο, κυκλοφορώντας κανονικά έξω, τότε θα έπρεπε να αντιμετωπίσει την δραματική αύξηση των ασφαλίστρων του στην ιδιωτική ασφάλιση, αφού η ασφαλιστική τους εταιρεία θα έπρεπε να καλύψει το αυξημένο ρίσκο των αποζημιώσεων αν οι πελάτες της δεν συμμορφώνονταν. Και αυτό είναι απλά μια από τις χιλιάδες εκδοχές που σκέφτηκα εγώ, η αγορά όμως σε αντίθεση με τους κεντρικούς σχεδιαστές του κράτους, είναι απρόβλεπτη και είναι αυτή που καινοτομεί και βρίσκει πάντα τρόπους να επιλύει τα προβλήματα που προκύπτουν. 

Το πρόβλημα της έλλειψης θέσεων στις εντατικές

Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο κυριότερος λόγος που έχει δημιουργηθεί ο πανικός με τον αυτοπεριορισμό είναι επειδή δεν υπάρχουν αρκετές διαθέσιμες θέσεις εντατικής θεραπείας στα νοσοκομεία. Μην ξεχνάμε ότι το σύστημα υγείας είναι κρατικό, άρα και αναποτελεσματικό και άχρηστο. Αν το σύστημα υγείας ήταν ιδιωτικό, πιθανόν να μην υπήρχε καν έλλειψη στις θέσεις των εντατικών! 

Ναι ρε, και εσύ που το ξέρεις;

Καταρχάς η αγορά έχει αποδείξει πως είναι πιο αποτελεσματική από το κράτος σε κάθε τομέα. 

Το παράδειγμα της Νότιας Κορέας, πως αντιμετώπισε τον ιό χωρίς “κρίση”.

Κατά δεύτερον, στην αντιμετώπιση του cov-19, η Νότια Κορέα, μια χώρα με πληθυσμό όσο η Ιταλία, κατάφερε να αντιμετωπίσει την κατάσταση χωρίς “κρίσεις” και τα προβλήματα που ταλανίζουν τα Ευρωπαϊκά σοσιαλιστικά κράτη. Η υπηρεσία υγείας παρέχεται από ένα σύνολο νοσοκομείων που ανήκουν κατά 94% σε ιδιώτες, με μοντέλο αμοιβής για υπηρεσία και χωρίς άμεσες κρατικές επιδοτήσεις. Πολλά από αυτά τα νοσοκομεία διευθύνονται από φιλανθρωπικά ιδρύματα ή ιδιωτικά πανεπιστήμια. Τα ιδιωτικά νοσοκομεία στη χώρα εξερράγησαν σε αριθμό από 1.185 το 2002 σε 3.048 το 2012. Το αποτέλεσμα είναι ότι η Νότια Κορέα έχει 10 νοσοκομειακά κρεβάτια ανά 1000 άτομα, περισσότερο από δύο φορές τον μέσο όρο (και σχεδόν τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης του ΟΟΣΑ) τρεις φορές μεγαλύτερο από τα 3,4 κατά κεφαλήν κρεβάτι της Ιταλίας). Αυτά τα ιδιωτικά νοσοκομεία χρεώνουν επίσης σημαντικά λιγότερο (μεταξύ 30-85% της τιμής) από τα αμερικανικά νοσοκομεία (τα οποία επίσης απαιτείται συχνά να λάβουν από την κυβέρνηση “πιστοποιητικό ανάγκης” πριν από την κατασκευή, ανάλογα με το κατά πόσο είναι ενσωματωμένα).

Το κρατικό σύστημα υγείας ευθύνεται για την εξάπλωση του υιού

Και επειδή τώρα κάποιοι θα μου πουν για το πόσο άριστο είναι το δημόσιο σύστημα υγείας, να θυμίσουμε πως το κρατικό νοσοκομείο είναι αυτό που τοποθέτησε ασθενή μολυσμένο με τον κορωναϊό σε εξάκλινο δωμάτιο. Όχι μία, αλλά δύο φορές.

Το κράτος πρέπει να μείνει όσο το δυνατόν μακριά από την αντιμετώπιση του κορωναϊού για το καλό όλων μας. Ανθρώπινες ζωές εξαρτώνται από αυτό. Το κράτος είναι ανίκανο. Πρέπει να παραχωρήσει χώρο στην αγορά, ώστε επιχειρηματίες να εντοπίσουν περιθώριο κέρδους σε υπηρεσίες που μπορούν να προσφέρουν και να σκεφτούν μόνο αυτοί, που θα βοηθήσει την αντιμετώπιση του ιού. Περιορισμός του κράτους ή θάνατος στην ουρά αναμονής των κρατικών νοσοκομείων. 

Πηγή

Κρατική εξάρτηση. Το 67% του Ελληνικού πληθυσμού, βασίζεται στην φορολόγηση των υπολοίπων. (Ανάλυση, γραφήματα)

Του Justin Murray

Απόδοση/επιμέλεια: Ευθύμης Μαραμής

Η Ελλάδα παραμένει σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση. Μεγάλο μέρος της συζήτησης παρουσιάζει την εικόνα ότι η Ελλάδα βρίσκεται μόνο μια αναδιάρθρωση χρέους μακριά από πιθανή βιώσιμη ανάπτυξη. Ωστόσο, αν δεν κατανοήσουμε το γιατί εξ αρχής εισήλθε σε αυτά τα χάλια η χώρα και χωρίς να εντοπίσουμε τη βασική αιτία που δημιούργησε μια υπερχρεωμένη κοινωνία, κάθε σχέδιο ή λύση θα έχει μεγάλη πιθανότητα αποτυχίας. Για να εντοπίσουμε τη ρίζα της αιτίας, θα αναπτύξουμε μια εντελώς νέα μετρική μέθοδο που ονομάζεται «επικρατούσα δημόσια εξάρτηση» και θα αναλύσουμε με αυτήν το δομικό πρόβλημα της χώρας.

Οι δείκτες απασχόλησης δεν λένε όλη την αλήθεια

Το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας ερμηνεύεται απλά από πραξεολογικής άποψης – παίρνεις περισσότερα από αυτά που παρέχεις και λιγότερα από αυτά που φορολογείς. Η Ελλάδα, όντας έθνος με υψηλότατους φορολογικούς συντελεστές για τον παραγωγικό κόσμο και υψηλό ποσοστό επιχορήγησης στην κρατική συνδρομή, δημιουργεί έναν πληθυσμό ο οποίος προτιμά περισσότερο τη δημόσια βοήθεια, ενώ απομακρύνεται από την παραγωγική διαδικασία.

Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι τα στοιχεία δεν αντικατοπτρίζουν, στην επιφάνεια, αυτή την υπόθεση. Υπολογίζοντας τις μέσες ετήσιες ώρες εργασίας, η Ελλάδα βρίσκεται στην πραγματικότητα πολύ πιο ψηλά από χώρες με χαμηλότερες κρατικές επιδοτήσεις και χαμηλότερους φόρους:

Εάν ήταν αλήθεια ότι οι υψηλότεροι φόροι αποθαρρύνουν την εργασία, τότε η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να παρουσιάζει περισσότερες ώρες εργασίας από ό, τι έθνη με πολύ χαμηλότερη φορολογία όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο Καναδάς. Αυτός ο δείκτης θα χαρακτήριζε επίσης τη Γερμανία ως μια φτωχή χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι ως την ισχυρότερη οικονομική δύναμη. Ακόμη και έθνη όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία, που παρουσιάζονται με αρνητικά στερεότυπα ως οκνηρά, κατατάσσονται και τα δύο πάνω από τη Γερμανία σε ώρες εργασίας, αλλά υποφέρουν οικονομικά.

Το πρόβλημα με τους δείκτες είναι ότι αυτοί οι αριθμοί αναφέρονται μόνο σε εκείνους που απασχολούνται ενεργά και δεν μας δίνουν την εικόνα για τη γενική κατάσταση της απασχόλησης. Ακόμη και άλλοι δείκτες, όπως αυτοί που δείχνουν τα ποσοστά συμμετοχής του εργατικού δυναμικού, δεν αποτυπώνουν πλήρως την εικόνα. Αυτό που χρειάζεται είναι μια νέα μέθοδος μέτρησης που προσδιορίζει αποτελεσματικά τον πυρήνα της δυνητικής ανάπτυξης και της ευημερίας ενός έθνους.

Κάποιος πληρώνει δια αυθαίρετης φορολόγησης, τις παροχές και τις κυβερνητικές υπηρεσίες.

Σε αυτό το σημείο έρχεται η μέτρηση της «επικρατούσας κρατικής εξάρτησης». Τελικά, σε ένα σύγχρονο έθνος, σε όλους τους πολίτες διατίθενται τα βασικώς απαραίτητα για τη ζωή με τον ένα η άλλο τρόπο. Η μαζική λιμοκτονία, η έλλειψη στέγης και οι ασθένειες, δεν αποτελούν σε γενικές γραμμές ισχυρές επικρατούσες συνθήκες στα σύγχρονα έθνη. Ουσιαστικά, σχεδόν κάθε πολίτης λαμβάνει τρόφιμα, φάρμακα και στέγαση από κάπου.

Πρέπει λοιπόν να εξετάσουμε την πηγή αυτών των πόρων. Και η πηγή αυτή, είναι οι ενεργοί απασχολούμενοι κάθε εξεταζόμενου συγκεκριμένου έθνους, οι οποίοι χρησιμοποιούνται για να παράσχουν τους πόρους σε όλα τα υπόλοιπα άτομα. Στα άτομα τα οποία δεν απασχολούνται με οικονομικά παραγωγικές δραστηριότητες και στα άτομα που αμείβονται υψηλά ως απασχολούμενοι στον δημόσιο τομέα. Σε κάθε σύγχρονη χώρα, οι πόροι αυτοί παρέχονται κατά κύριο λόγο μέσω κρατικών γραφειοκρατικών οργανισμών και χρηματοδοτούνται από την φορολόγηση των υπαρχόντων εργαζομένων.

Πως να βρεθεί το ποιος πληρώνει

Πρώτον, πρέπει να προσδιορίσουμε τον υπάρχοντα οικονομικά ενεργό πληθυσμό ενός έθνους. Στη συνέχεια, απομακρύνουμε όλους τους κρατικούς υπαλλήλους για να αποκτήσουμε το προσαρμοσμένο παραγωγικό εργατικό δυναμικό. Μπορεί να υπάρξει ένσταση πως ορισμένα επαγγέλματα, όπως η διδασκαλία, οι νοσηλευτές, η η πυροσβεστική, δεν πρέπει να ταξινομούνται ως μη παραγωγικό εργατικό δυναμικό. Αλλά, εμείς σχεδιάζουμε ένα μετρικό μοντέλο, όπου οι μισθοί αυτών των ανθρώπων δεν καλύπτονται από τους άμεσους δικαιούχους τους, αλλά πληρώνονται μέσω φορολογικής διασποράς.

Τέλος, αυτός ο παραγωγικός πληθυσμός κατανέμεται στον συνολικό πληθυσμό του έθνους, ώστε να προσδιοριστεί το πόσα άτομα υποστηρίζει με τους φόρους του ο κάθε εργαζόμενος στη χώρα του. Για να εξαλειφθεί η όποια προκατάληψη εις βάρος των συζύγων και των παιδιών που δεν εργάζονται, το μέσο μέγεθος του νοικοκυριού αφαιρείται από αυτό το αποτέλεσμα, ώστε να εξαχθεί ο τελικός αριθμός ατόμων που υποστηρίζονται με φόρους από τον εργαζόμενο, χωρίς να υπολογίζεται η οικογένεια του εργαζομένου. Με άλλα λόγια, πόσα άγνωστα για τον εργαζόμενο άτομα, υποστηρίζονται με τους φόρους του;

Η μέτρηση της «επικρατούσας κρατικής εξάρτησης» κάνει πολύ καλύτερη δουλειά στην πρόβλεψη οικονομικής επίδοσης:

Κάθε εργαζόμενος, πρέπει να συντηρήσει 6 άτομα πέραν της οικογένειας του 

Η Ελλάδα, ένα έθνος με τεράστιο πρόβλημα χρέους, προσδοκά πως κάθε εργαζόμενος θα υποστηρίξει με τους φόρους του 6,1 άλλους ανθρώπους πέραν της οικογένειας του.

Αυτό εξηγεί το μεγάλο μέρος της πίεσης και της ανάγκης πολύωρης εργασίας και εξηγεί επίσης τα ασταθή φορτία χρέους. Δεδομένου ότι ένας Έλληνας εργαζόμενος, δεν μπορεί να αναμένεται ότι θα υποστηρίξει κάτι που αντιστοιχεί αριθμητικά σε μια πλήρη ομάδα Μπέιζμπολ με τον μισθό του, η διαφορά καλύπτεται από το ελληνικό δημόσιο χρέος.

Ένα χρέος που το υποκείμενο κοινωνικό σύστημα δεν μπορεί να αναμένει πως θα αποπληρώσει, καθώς τα κίνητρα και οι τάσεις πιέζουν να διατηρηθεί το σημερινό σύστημα αναδιανομής, κρατικών επιδοτήσεων, δαπανών, επενδύσεων και παρεμβατικότητας. Για να καταδείξουμε πόσο δύσκολο είναι να αλλάξουν αυτά τα συστήματα μέσα σε μια δημοκρατική κοινωνία, δεν έχουμε παρά να εξετάσουμε το ποσοστό του πληθυσμού που εξαρτάται από την κρατική επιδότηση:

Πολύ δύσκολο να αλλάξουν οι σοσιαλιστικές κοινωνίες

Οι αριθμοί καταδεικνύουν ότι για το 67% του πληθυσμού της Ελλάδας, υφίσταται εξ ολοκλήρου εξάρτηση για τα εισοδήματα του από την ελληνική κυβέρνηση. Με μια τέτοια συντριπτική πλειοψηφία, η αλλαγή αυτού του σοσιαλιστικού συστήματος με δημοκρατική διαδικασία είναι αδύνατη. Το 67% του πληθυσμού, έχει ισχυρά κίνητρα να συνεχίσει να ψηφίζει κατά τρόπο που θα αναγκάζει το υπόλοιπο 33% – αλλά και ξένους φορείς – να καλύπτουν τα έξοδα διαβίωσής του.

Πώς αντικατοπτρίζεται αυτό το ποσοστό στο ΑΕΠ; Παρόλο που το ΑΕΠ δεν είναι τέλειο μοντέλο μέτρησης, εξακολουθεί να είναι το καλύτερο διαθέσιμο για τον εντοπισμό της υγιούς οικονομικής ανάπτυξης. Κάθε έθνος που έχει παραβιάσει το 50% του ορίου κρατικής εξάρτησης, παρουσιάζει επίσης κακές επιδόσεις οικονομικής ανάπτυξης. Πολλά έθνη πλησιάζουν επικίνδυνα να ξεπεράσουν την πλειοψηφία του πληθυσμού, όντας βασισμένα σε κάποια μορφή κρατικής εξάρτησης και διαβίωσης μέσω αυθαίρετης αναδιανομής κερδών άλλων ανθρώπων.

Τι μας λέει αυτό; Ένα έθνος που επιτρέπει στους πολίτες του να παραμένουν αδρανείς και να αναμένουν την υποστήριξη ενός άλλου παραγωγικού εργαζόμενου, θα υπονομεύσει τελικά την ικανότητά του να διατηρηθεί υγιής η οικονομία (η οποία ακριβώς αναμένεται να συντηρήσει τους αποδέκτες δημόσιων πόρων). Τα έθνη που δεν έχουν τη δομή να αποτρέψουν τη χρήση κρατικών επιδοτήσεων, δαπανών, επενδύσεων, ή προσλαμβάνουν πολλούς και αυθαίρετα υψηλά αμειβόμενους – σε σχέση με την οικονομική κατάσταση της χώρας – εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα, θα βρουν εμπόδια στην οικονομική τους ανάπτυξη. Αν όλα αυτά επεκταθούν σημαντικά, θα επέλθει ύφεση και οικονομικός μαρασμός.

Ωστόσο, οι κρατικοί οργανισμοί δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν αυτές τις διασφαλίσεις που είναι απαραίτητες για να εξασφαλίσουν ότι όσο το δυνατόν λιγότεροι άνθρωποι θα συμμετέχουν σε προγράμματα κρατικής επιδότησης, δαπάνης και «επένδυσης».

Οι κυβερνητικοί οργανισμοί έχουν, στην πραγματικότητα, σχεδιαστεί για να αυξάνουν το δίκτυο απασχόλησης του δημόσιου τομέα. Να χρηματοδοτούν με φόρους τις καταναγκαστικές κρατικές επενδύσεις και τις επιδοτήσεις.

Το εκπαιδευτικό σύστημα διδάσκει «οικονομικά» κρατικής παρέμβασης. Η δομή ενός κράτους, είναι θεμελιωμένη στο να προκαλεί εξάρτηση στην κοινωνία. Για όσο διάστημα υφίσταται αυτή η κοινωνική δομή, οι πιθανότητες ότι μια χρεοκοπία και αναδιάρθρωση θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε σταθερή ανάκαμψη την Ελλάδα, είναι εξαιρετικά χαμηλές.

Πηγή

***

Παραπομπές:

• EU Public Sector Employment Data
• US Public Sector Employment Data
• New Zealand Public Sector Employment Data
• Australian Public Sector Employment Data
• Norwegian and Mexican Public Sector Employment Data
• Greece Public Sector Employment Data
• Average Hours Worked by Country
• Household Size by Country
• All Other Economic Indicators

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Mises: In Greece, Reliance on Public Funds Is the Central Problem.