Το κράτος για να αντιμετωπίσει την κρίσιμη κατάσταση για τον κοροναϊό επέλεξε να καταστείλει την οικονομία της χώρας. Διέταξε το έκτακτο κλείσιμο των επιχειρήσεων και εξανάγκασε τους επιχειρηματίες να δώσουν άδειες στο προσωπικό, απειλώντας τους με βαριά πρόστιμα.
Το κλείσιμο των επιχειρήσεων από το κράτος καταπατά τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα.
Το κράτος δεν διαφυλάσσει ελευθερίες όπως αφελώς πιστεύουν πολλοί. Το κράτος είναι ο οργανισμός που βρίσκεται ενάντια στην ατομική ελευθερία. Έτσι και σε αυτή την περίπτωση καταπατά το ατομικό δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Το ότι η κάθε επιχείρηση έχει έναν (ή περισσότερους) ιδιοκτήτη σημαίνει πως αυτός ο ιδιοκτήτης αποφασίζει 100% για την διοίκηση της. Μπορεί να την κλείσει, να την ανοίξει όποτε θέλει, να προσλάβει οποιον κρινει αυτός, και να ορίσει την πολιτική και τους κανόνες τις επιχείρησης. Αν κάποιος τρίτος, μπορεί να έρθει να του επιβάλει τι αποφάσεις θα πάρει για την επιχείρησή του, είναι τότε πραγματικά ιδιοκτήτης της επιχείρησης; Φυσικά και όχι. Το κράτος δείχνει για άλλη μια φορά πως είναι ο νταβατζής που επιβάλλει τα βίτσια του μέσα σε ξένη ιδιοκτησία. Αυτό μας κάνει να συνειδητοποιούμε πως στην πραγματικότητα το κράτος θέλει τους επιχειρηματίες να είναι διαχειριστές των επιχειρήσεων όπως ήταν και στην ναζιστική Γερμανία ή τη Σοβιετική Ρωσία. Απλά τώρα με λίγη παπάτζα από πολιτικούς και λίγο γραφειοκρατία το καμουφλάρει καλύτερα. Το κράτος λοιπόν με το να επιβάλει το κλείσιμο των επιχειρήσεων, καταπατά για άλλη μια φορά την ατομική ελευθερία.
Ναι αλλά όμως η κατάσταση είναι κρίσιμη, πρέπει να παρθούν δραστικά μέτρα; Σωστά;ΟΧΙ.
Τα “προσωρινά” ακραία μέτρα της κυβέρνησης είναι άκρως επικίνδυνα
Η ιστορία μας έχει δείξει πως οι πιο αποτροπαιες και βάρβαρες κυβερνητικές αποφάσεις έχουν παρθεί στις “κρίσιμες” στιγμές. Ουδέν επικινδυνοτερο του να θυσιάζονται οι ατομικές ελευθερίες στο όνομα μιας τρομερής απειλής που απειλεί το “κοινό καλό¨.
Το παράδειγμα των “προσωρινών” ακραίων μέτρων την περίοδο του new deal
Ο Higgs (1987) επεσήμανε ότι ο διευρυμένος ρόλος που ανέλαβε το κράτος κατά τη διάρκεια της περιόδου New Deal παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό σε ισχύ μόλις περάσει η κρίση, οδηγώντας σε ένα «ελαστικό αποτέλεσμα» στο οποίο οι κυβερνητικές υπηρεσίες επεκτείνονται για να εκμεταλλευτούν τις αντιληπτές βραχυπρόθεσμες ευκαιρίες. να υποχωρήσουν όταν αλλάξουν οι συνθήκες. Ο Higgs (1987) υποδεικνύει ότι οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι (όπως οι ρυθμιστικές αρχές, τα δικαστήρια και οι εκλεγμένοι υπάλληλοι), καθώς και οι ιδιωτικοί πράκτορες (όπως στελέχη επιχειρήσεων, αγρότες και εργατικά σωματεία) ανέπτυξαν δυνατότητες στον οικονομικό και κοινωνικό σχεδιασμό κατά τη διάρκεια περιόδων κρίσης. των αδιαφορών και του υψηλού κόστους των συναλλαγών, τείνουν να έχουν πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα σε περιόδους μεταξύ κρίσεων. Για να αξιοποιήσουν αυτή την ικανότητα, αναζητούσαν τρόπους να διατηρήσουν αυτά τα “προσωρινά” μέτρα. Πράγματι, πολλά πρακτορεία της New Deal ήταν εκδοχές των υπηρεσιών του Παγκοσμίου Πολέμου που είχαν παραμείνει αδρανείς καθ ‘όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 – η Υπηρεσία Βιομηχανιών του Πολέμου έγινε η Εθνική Διοίκηση Ανάκτησης, η War Finance Corporation έγινε η Reconstruction Finance Corporation, Το Συμβούλιο Εργασιακών Σχέσεων και ούτω καθεξής. Σε πολλές περιπτώσεις οι χάρτες για τα πρακτορεία New Deal αντιγράφηκαν κατά λέξη κυρίως από τους προκατόχους του Α ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Το εφέ του Higgs (1987) δείχνει ότι η πλεονάζουσα ικανότητα στις οργανωτικές ικανότητες δεν είναι απαραίτητη από τη στιγμή που δημιουργείται, οδηγώντας σε ομαλή και συνεχή οργανωτική ανάπτυξη, αλλά μπορεί να παραμείνει αδρανής μέχρι να προκύψουν οι σωστές οικονομικές, νομικές ή πολιτικές συνθήκες.
Και ρε Ανάρχιε δηλαδή, δεν είναι κρίσιμη η κατάσταση με τον κοροναϊό; Δεν βλέπεις τι γίνεται;
Το κράτος πρέπει να μην παρεμβαίνει επειδή η κατάσταση είναι σοβαρή
Η κατάσταση είναι πάρα πολύ σοβαρή, για αυτό ακριβώς το λόγο ειδικά, πρέπει το κράτος να μείνει όσο το δυνατόν μακριά. Θα έπρεπε να ξέρουμε καλά, πως όπου ανακατεύεται το κράτος για να δώσει μια λύση, ανεξάρτητα με το πόσο φαινομενικά αγνές μπορεί να είναι οι προθέσεις του, όχι μόνο δεν καταφέρνει να λύσει το πρόβλημα, αλλά το κάνει ακόμα μεγαλύτερο. Πάρτε παράδειγμα από τα “κατορθώματα” του κράτους από τις επιδοτήσεις και τους κατώτατους μισθούς, μέχρι την αντιτρομοκρατική δράση και την καταπολέμηση των ναρκωτικών. Το κράτος δεν μπορεί ποτέ να κάνει τα πράγματα καλύτερα.
Η κρατική λύση για αυτοαπομόνωση δεν λειτουργεί
Η πρόταση για αυτοαπομόνωση θα είχε αποτέλεσμα μόνο στην περίπτωση που κυριολεκτικά θα φυλοκιζόμασταν και αλυσοδενόμασταν όλοι σπίτια μας. Επειδή φυσικά το κράτος δεν μπορεί πια στις μέρες μας να προτείνει τέτοιες λύσεις, στην ουσία απλά όλοι ελπίζουν πως όλος ο πληθυσμός με έναν μαγικό τρόπο θα δείξει μια πρωτόγνωρη ωριμότητα και παιδεία και ταυτόχρονα να ενημερωθεί σωστά για το πρόβλημα του κοροναϊού και θα μείνει σπίτι του. Αυτό προφανώς και δεν συμβαίνει, ακόμα πολλοί κυκλοφορούν κανονικά έξω. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό να συμβαίνει αυτό. Είναι η ανθρώπινη φύση τέτοια. Ο κόσμος είναι ανεύθυνος και δρα με βάσει το ατομικό του συμφέρον. Το να περιμένουμε να απαρνηθεί ξαφνικά την ανθρώπινη φύση του είναι αφέλεια. Το να ελπίζουμε στην ευσυνειδησία του καθενός, δεν είναι λύση. Δεν θα συμβεί. Είναι ουτοπικό, όπως κάθε κρατική λύση. Αυτό που στην ουσία κάνει το κράτος, είναι να σπέρνει τον πανικό, κάνοντας μια τρύπα στο νερό στην αντιμετώπιση της εξάπλωσης του ιού, ενώ ταυτόχρονα έχει εξαναγκάσει την οικονομία σε αδράνεια.
Η ελεύθερη αγορά θα αντιμετώπιζε καλύτερα την κρίσιμη κατάσταση του κοροναϊού
Το πρόβλημα της εξάπλωσης
Το πρόβλημα του κορωναϊού, όπως και κάθε άλλο πρόβλημα, μπορεί να λυθεί μόνο οικονομικά. Τα πάντα είναι οικονομικά. Αν για παράδειγμα το κάθε άτομο που επέλεξε να εκθέτει τον εαυτό του στον έξω κόσμο, κυκλοφορώντας κανονικά έξω, τότε θα έπρεπε να αντιμετωπίσει την δραματική αύξηση των ασφαλίστρων του στην ιδιωτική ασφάλιση, αφού η ασφαλιστική τους εταιρεία θα έπρεπε να καλύψει το αυξημένο ρίσκο των αποζημιώσεων αν οι πελάτες της δεν συμμορφώνονταν. Και αυτό είναι απλά μια από τις χιλιάδες εκδοχές που σκέφτηκα εγώ, η αγορά όμως σε αντίθεση με τους κεντρικούς σχεδιαστές του κράτους, είναι απρόβλεπτη και είναι αυτή που καινοτομεί και βρίσκει πάντα τρόπους να επιλύει τα προβλήματα που προκύπτουν.
Το πρόβλημα της έλλειψης θέσεων στις εντατικές
Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο κυριότερος λόγος που έχει δημιουργηθεί ο πανικός με τον αυτοπεριορισμό είναι επειδή δεν υπάρχουν αρκετές διαθέσιμες θέσεις εντατικής θεραπείας στα νοσοκομεία. Μην ξεχνάμε ότι το σύστημα υγείας είναι κρατικό, άρα και αναποτελεσματικό και άχρηστο. Αν το σύστημα υγείας ήταν ιδιωτικό, πιθανόν να μην υπήρχε καν έλλειψη στις θέσεις των εντατικών!
Ναι ρε, και εσύ που το ξέρεις;Καταρχάς η αγορά έχει αποδείξει πως είναι πιο αποτελεσματική από το κράτος σε κάθε τομέα.
Το παράδειγμα της Νότιας Κορέας, πως αντιμετώπισε τον ιό χωρίς “κρίση”.
Κατά δεύτερον, στην αντιμετώπιση του cov-19, η Νότια Κορέα, μια χώρα με πληθυσμό όσο η Ιταλία, κατάφερε να αντιμετωπίσει την κατάσταση χωρίς “κρίσεις” και τα προβλήματα που ταλανίζουν τα Ευρωπαϊκά σοσιαλιστικά κράτη. Η υπηρεσία υγείας παρέχεται από ένα σύνολο νοσοκομείων που ανήκουν κατά 94% σε ιδιώτες, με μοντέλο αμοιβής για υπηρεσία και χωρίς άμεσες κρατικές επιδοτήσεις. Πολλά από αυτά τα νοσοκομεία διευθύνονται από φιλανθρωπικά ιδρύματα ή ιδιωτικά πανεπιστήμια. Τα ιδιωτικά νοσοκομεία στη χώρα εξερράγησαν σε αριθμό από 1.185 το 2002 σε 3.048 το 2012. Το αποτέλεσμα είναι ότι η Νότια Κορέα έχει 10 νοσοκομειακά κρεβάτια ανά 1000 άτομα, περισσότερο από δύο φορές τον μέσο όρο (και σχεδόν τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης του ΟΟΣΑ) τρεις φορές μεγαλύτερο από τα 3,4 κατά κεφαλήν κρεβάτι της Ιταλίας). Αυτά τα ιδιωτικά νοσοκομεία χρεώνουν επίσης σημαντικά λιγότερο (μεταξύ 30-85% της τιμής) από τα αμερικανικά νοσοκομεία (τα οποία επίσης απαιτείται συχνά να λάβουν από την κυβέρνηση “πιστοποιητικό ανάγκης” πριν από την κατασκευή, ανάλογα με το κατά πόσο είναι ενσωματωμένα).
Το κρατικό σύστημα υγείας ευθύνεται για την εξάπλωση του υιού
Και επειδή τώρα κάποιοι θα μου πουν για το πόσο άριστο είναι το δημόσιο σύστημα υγείας, να θυμίσουμε πως το κρατικό νοσοκομείο είναι αυτό που τοποθέτησε ασθενή μολυσμένο με τον κορωναϊό σε εξάκλινο δωμάτιο. Όχι μία, αλλά δύο φορές.
Το κράτος πρέπει να μείνει όσο το δυνατόν μακριά από την αντιμετώπιση του κορωναϊού για το καλό όλων μας. Ανθρώπινες ζωές εξαρτώνται από αυτό. Το κράτος είναι ανίκανο. Πρέπει να παραχωρήσει χώρο στην αγορά, ώστε επιχειρηματίες να εντοπίσουν περιθώριο κέρδους σε υπηρεσίες που μπορούν να προσφέρουν και να σκεφτούν μόνο αυτοί, που θα βοηθήσει την αντιμετώπιση του ιού. Περιορισμός του κράτους ή θάνατος στην ουρά αναμονής των κρατικών νοσοκομείων.
