Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας οι επιβληθέντες φόροι ήταν αναρίθμητοι. Εκτός από τους φόρους της δεκάτης, του εγγείου, της εστίας, τον δασμό γάμου, επαρχιακών εξόδων και άλλων εκτάκτων, ο ραγιάς υποχρεωνόταν να πληρώσει ένα ευφάνταστο και υπερβολικό φόρο που σχετιζόταν με το μήκος των μαλλιών του.
Χαρακτηριστικά ο ιστορικός Χριστόφορος Άγγελος αναφέρει, «Φόρος ωσαύτως ετίθετο επί των ραγιάδων εκείνων οίτινες έτρεφον μακράν κόμην».
Όσο μακρύτερα τα μαλλιά, τόσο ψηλότερος ήταν ο φόρος. Έτσι συχνά, οι έχοντες πλούσιαν την χαίτη έπαιρναν τα βουνά για να γλιτώσουν το μαλλί και φυσικά την τσέπη τους.
Από αυτόν τον φόρο βγήκε και η παροιμιώδης φράση «χρωστά τα μαλλιά της κεφαλής του», η οποία χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα.
Η πατριωτική ερμηνεία θέλει τους γενναίους οπλαρχηγούς της επανάστασης, όπως ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης, να έχουν μακριά μαλλιά, ως ένδειξη περιφρόνησης προς τον Οθωμανό δυνάστη, του οποίου αμφισβητούσαν ευθέως την εξουσία.
Διακόσια χρόνια μετά, ο Οθωμανός δυνάστης αντικαταστάθηκε από κολλεκτιβιστες ευρωσοσιαλδημοκράτες οι οποίοι αποτελούν ένα καρτέλ κυβερνήσεων που επιθυμούν να επαναφέρουν αυτοκρατορικές φιλοδοξίες ξένες προς τις συνθήκες της ανόδου του πολιτισμού μας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση με τα αυταρχικά της σχέδια για πολιτική ή τη κανονιστική και φορολογική τυποποίηση αποτελούν προδοσία του πνεύματος της καινοτομίας που απαιτεί τον υψηλότερο βαθμό αποκέντρωσης και κάθε πιθανό διαθέσιμο θεσμικό ανταγωνισμό.
Οι κυβερνήσεις αυτές που πλαισιώνουν τον ευρωπαϊκό μερκαντιλισμό και συντηρούν τον κρατικό παρασιτισμό έχουν αντικαταστήσει επάξια τους κοτσαμπάσηδες τις οθωμανικής περιόδου.Αυτοί οι ”έλληνες” που στην περίοδο της τουρκοκρατίας έπαιζαν τον ρόλο του προύχοντα, του προεστού στις αυτοδιοικούμενες ελληνικές κοινότητες, κάτω από την εξουσία του ντόπιου πασά,του οποίου έπαιρναν το μέρος εξασφαλίζοντας προνόμια για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.Φρόντιζαν όμως να εξομαλύνουν τα πράγματα και να ηρεμούν τα πνεύματα των υπόδουλων, προκειμένου να μην διαταράσσεται το καθεστώς της δουλείας και να μην δημιουργούνται προβλήματα στο σουλτανάτο.
Σήμερα, στην εποχή της Δημοκρατίας ,καθώς προχωράμε από την εκλογή προς την κυβερνητική εξουσία δεν επικεντρωνόμαστε εκ νέου στην προτεραιότητα της ελευθερίας μας.Ο δημοκρατικός προσδιορισμός του ποιος θα αναλάβει τα ηνία της κυβέρνησης, μπορεί να αντιπροσωπεύει την καλύτερη ελπίδα ώστε να επιτρέπεται να αλλάζουν οι κυβερνήσεις χωρίς αιματοχυσία. Η εξουσία αντικαθιστά την ελευθερία ενω τα μέσα με τα οποία αποκτάται η εξουσία, είτε με "δημοκρατική" διαδικασία είτε με κατάκτηση, δεν αλλάζουν το στάτους της.
Το τελευταίο χρόνο της κωρονοπαράνοιας, εφαρμόζεται από την κυβέρνηση η εξισωτική ψευδαίσθηση της δημοκρατίας με την ελευθερία.Αυτο αποτελεί το ιδανικό όπλο για την καταστροφή της ελευθερίας και για την αντικατάστασή της με μια μορφή αυταρχικής κοινωνίας.Η υποτιθέμενη ελευθερία σου πλεον, είναι να απολαμβάνεις το δικαίωμα να εξαναγκάζεσαι να υποκύψεις στις υπαγορεύσεις- απαγορεύσεις των άλλων, ενάντια στη λογική σου και τη συνείδησή σου, το ακριβώς αντίθετο δηλαδή της ελευθερίας.
Οι νεοέλληνες -ραγιάδες έχουν πλέον ξεχάσει ότι το σύνθημα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 ήταν το "ελευθερία ή θάνατος" και όχι το "δημοκρατία ή θάνατος".Ή ότι ο Εθνικός ύμνος της Ελλάδας είναι ύμνος προς την ελευθερία και όχι ύμνος προς την δημοκρατία.
Ετσι λοιπόν,πιστεύοντας ότι αυτά τα κατάπτιστα διατάγματα αποτελούν τη λύση για το κοινό καλό, ο νεοέλληνας ραγιάς σκέφτεται: -"Το τελικό αποτέλεσμα αύριο θα αξίζει τον πόνο, τα βάσανα και την αναξιοπρέπεια του σήμερα. Δεν έχουμε άλλη καλή επιλογή από το να υπακούμε στον ηγέτη μας".
Έτσι,αναδύεται και μακροημερεύει στην πράξη η σύγχρονη τυραννία και πάντα χάρη στην αποδοχή και έγκριση όλων.
Αλλά αυτή η τυραννία ήρθε για να μείνει ακόμη και αν ο υγειονομικός αυτός σοσιαλισμός κάποια στιγμή λήξει.Την διαδέχεται το πολυσυζητημένο παγκόσμιο "Great Reset" του οποίου η βασική ιδέα , είναι η ίδια αρχή που καθοδήγησε τους ριζοσπαστικούς μετασχηματισμούς της γαλλικής, της ρωσικής και της κινεζικής επανάστασης.Είναι η ιδέα της κοινωνικής ευταξίας και της οικονομικής ενοποίησης που συσσωρεύεται στο κράτος καθώς και αυτο είναι ένα όργανο εξουσίας.Δεν είναι το κράτος που αποφασίζει , αλλά οι ηγέτες συγκεκριμένων πολιτικών κομμάτων και ορισμένων κοινωνικών ομάδων.
Οι καραντίνες του 2020-21 προσφέρουν πιθανώς μια προεπισκόπηση του πώς θα λειτουργεί αυτό το νέο σύστημα. Το lockdown λειτούργησε σαν να ήταν ενορχηστρωμένο – και ίσως να ήταν πράγματι. Σαν να ακολουθούσαν την ίδια εντολή , οι ηγέτες μεγάλων και μικρών κρατών – και διαφορετικών σταδίων οικονομικής ανάπτυξης – εφάρμοσαν σχεδόν πανομοιότυπα μέτρα. Όχι μόνο ενήργησαν από κοινού πολλές κυβερνήσεις, αλλά εφάρμοσαν επίσης αυτά τα μέτρα με ελάχιστη έγνοια για τις τρομερές συνέπειες.Οι τεχνικές της οικονομικής στασιμότητας κατάστρεψαν την οικονομική βάση εκατομμυρίων οικογενειών. Μαζί με τους κανόνες απαγόρευσης και το social distancing, έφεραν ως αποτέλεσμα την δημιουργία μιας μάζας ανθρώπων που δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους.
Αφενός, οι κυβερνήσεις κατέστρεψαν τα προς το ζην τους και αφετέρου, οι πολιτικοί εμφανίστηκαν ως σωτήρες. Το αίτημα για κρατική βοήθεια δεν περιορίζεται πλέον σε συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, αλλά έχει γίνει ανάγκη των μαζών
Οι καραντίνες και οι συνέπειές τους μας έδωσαν μια πρόγευση του τι έρχεται.
Έρχεται,μια μόνιμη κατάσταση φόβου, ένας αυστηρός έλεγχος της συμπεριφοράς, μια μαζική απώλεια θέσεων εργασίας, και μια αυξανόμενη εξάρτηση των πολιτών από τα κράτη.Ο χαρακτηρισμός του κορωνοϊού ως πανδημία έχει εξυπηρετήσει αφάνταστα την προώθηση της ατζέντας του Great Reset.
Μόνο η μαζική εναντίωση μπορεί να επιβραδύνει, και τελικά να σταματήσει, την επέκταση της εξουσίας της τυραννικής τεχνοκρατίας που αναδύεται.
Χωρίς λαϊκή αντίσταση, το τέλος της πανδημίας δεν θα σημάνει το τέλος των απαγορευτικών μέτρων και της κοινωνικής αποστασιοποίησης.
Επιτέλους σταματήστε να αλλάζετε τυρράνους και διώξτε την ραγιαδοσυνη που 600 χρόνια τρέφεται από την κακομοιριά σας.Τιμήστε επιτέλους επάξια το αίμα όσων το 1821 χάραξαν το δρόμο προς το υπέρτατο αγαθό μας!Την Ελευθερία μας!!!
Βαγγέλης Ξ.
