Το κράτος είν’ καρκίνωμα που τρώει την κοινωνία,
και δε σέβεται τίποτα ούτ’ όσια και θεία.
Σου τρώει τις προμήθειες τις αποταμιεύσεις,
και λέει «μέσ’ στο πλάνο μου δούλε δε θα χωρέσεις».
Το κράτος είναι θάνατος καλά να το θυμάσαι,
σκότος μέγα κι έρεβος στο νου σου όταν κοιμάσαι.
Σου μίλησαν για λευτεριά οι ίδιοι σου οι δεσπότες,
μα σ’ ήθελαν με υποζύγιο και για να γλείφεις μπότες.
Ζητάνε φόρους, το αίμα σου το πίνουν με λαγνεία,
σου παίρνουν τη συνείδησι σε γδέρνουν στη ληστεία.
Όταν ακούς «κοινό καλό» τρέχα μην περιμένεις,
και τα παιδιά σου θέλουνε μεσ’ στη σφαγή να στέλνεις.
Αυτή η φάρσα άρχισε από τ’ αρχαία χρόνια,
οι άρχοντές σου θέλουνε υποταγή αιώνια.
Παλεύουν με τα γράμματα και με τα γιαταγάνια,
στέλνουν φοροσυλλέκτες τους να χρεώνουν τα ουράνια.
Μέσα σε βουλευτήρια ορίζουν τη ζωή σου,
σου λέν’ ότι η μοίρα σου δεν είναι πια δική σου.
Μας πήρανε τη λευτεριά και δώσανε «παιδεία»,
δώσαν και μια «ισότητα» μα λύτρωση καμία.
Με έβαλαν στη φυλακή με είπανε προδότη,
απήγαγαν το γείτονα τον κάναν καταδότη
Υπάρχουν δούλοι τους πολλοί που θέλουν τη σκλαβιά σου,
τους έταξαν, βλέπεις, πολλά, πουλήθηκε η γενιά σου.
Μιλάνε για τη λευτεριά λες κι είναι υπό όρους,
δε θέλω τέτοια λευτεριά για να πληρώνω φόρους.
Με Τούρκους με τρομάζανε κι αλβανικά κομμούνια,
συνήθισαν κουτόχορτο οι δούλοι από την κούνια.
Κομμουνιστές και κρατιστές πνίγουν την κοινωνία,
μα δεν είν’ στην κυβέρνησι ποτέ ευθύνη καμία.
Ψηφίστε μη σας πάρουνε σοσιαλιστές τα σπίτια,
δεν είμεθα τα ίδια εμείς αυτό δεν είναι αλήθεια.
Δημοκρατία είν’ αυτή και απαιτεί θυσίες,
υποταγή μας στους ληστές και στις λεηλασίες.
Δε θέλουνε εμπόριο πιστεύουνε στην πάλη,
ληστώνε και παραγωγών καταστροφή μεγάλη.
Μιλάνε για Ευρωπαϊσμό και για πολυφωνία,
μα όχι αν είσαι ρατσιστής τότε έχουν αγωνία.
Πολιτική ορθότητα ταΐζουν τα κοπάδια,
κι αυτά τρων το σανό χαρούμενα στραβάδια.
Σαράντα αιώνες έλεγχο τιμών κι οικονομίας,
με πρόσχημα την ασφάλεια φέραν την ανομία.
Σοσιαλισμό δε θέλατε, σοσιαλισμό σας δίνουν,
εγγυημένο εισόδημα μα στους φόρους σας γδύνουν.
Η πείνα κι η κακομοιριά πλέον είν’ το παρελθόν μας,
μα κάποιοι θέλουν με καημό να γίνουν ριζικό μας.
Μοιρολατρία μοιράζουνε «λαέ δεν έχεις ελπίδες»,
χρειάζεσαι το κράτος, μα σταθερότητα δεν είδες.
Τ’ οργανωμένο χάος σας που το βαστώ στην πλάτη,
με έκανε να μην μπορώ σε φίλους να πω κάτι.
