Ο ΟΗΕ και η προέλευση του Great Reset

Του Antony P. Mueller

Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής

 Πριν από περίπου 2400 χρόνια, ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων εμπνεύστηκε την ιδέα της οικοδόμησης του κράτους και της κοινωνίας σύμφωνα με ένα λεπτομερές σχέδιο. Ο Πλάτων ήθελε οι «σοφοί άνδρες» (οι φιλόσοφοι) να κρατούν τα ηνία της κυβέρνησης, αλλά κατέστησε επίσης σαφές ότι αυτό το είδος κράτους θα χρειαζόταν τον μετασχηματισμό των ανθρώπων. Στη σύγχρονη εποχή, οι υποστηρικτές του παντοδύναμου κράτους θέλουν να αντικαταστήσουν τον φιλόσοφο-ηγεμόνα του Πλάτωνα με τον εμπειρογνώμονα, και να δημιουργήσουν τον νέο άνθρωπο μέσω της ευγονικής, που τώρα ονομάζεται μετα-ανθρωπισμός (transhumanism). Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών και οι διάφορες υπο-οργανώσεις του διαδραματίζουν κομβικό ρόλο σε αυτό το σχέδιο, που έχει φτάσει στη σημερινή του φάση μέσα από τα project της «Ατζέντας 2030» και της «Μεγάλης Επανεκκίνησης» (Great Reset).

Ο Αγώνας για μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση

Η Μεγάλη Επανεκκίνηση δεν προήλθε από το πουθενά. Οι πρώτες σύγχρονες προσπάθειες για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου θεσμού με κυβερνητικές αρμοδιότητες ξεκίνησαν από την κυβέρνηση του Woodrow Wilson, που θήτευσε ως πρόεδρος των ΗΠΑ από το 1913 έως το 1921. Υπό την έμπνευση του συνταγματάρχη Mandell House, του κύριου συμβούλου και καλύτερου φίλου του προέδρου, ο Wilson ήθελε να καθιερώσει ένα παγκόσμιο φόρουμ για την περίοδο μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο, το σχέδιο της συμμετοχής της Αμερικής στο Συμβούλιο των Εθνών απέτυχε και η τάση προς τον διεθνισμό και την καθιέρωση μιας νέας παγκόσμιας τάξης υποχώρησε κατά τη διάρκεια της Ξέφρενης Δεκαετίας του ’20.

Ωστόσο, μια νέα κίνηση προς τη διαχείριση μιας κοινωνίας σαν είναι ένας οργανισμός, εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης . Ο Φράνκλιν Ρούσβελτ δεν άφησε την κρίση να περάσει ανεκμετάλλευτη, προωθώντας την ατζέντα του με το «New Deal». Ο Ρούσβελτ ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τα ειδικά εκτελεστικά προνόμια που συνόδευαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αντίσταση ήταν σχεδόν μηδενική όταν προχώρησε, θέτοντας τα θεμέλια για μια νέα ένωση εθνών, η οποία επρόκειτο τώρα να ονομαστεί Ηνωμένα Έθνη .

Υπό την ηγεσία του Στάλιν, του Τσώρτσιλ και του Ρούσβελτ, είκοσι έξι έθνη συμφώνησαν τον Ιανουάριο του 1942 με την πρωτοβουλία της ίδρυσης ενός Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (OHE), ο οποίος απέκτησε υπόσταση στις 24 Οκτωβρίου 1945. Από την ίδρυσή τους, τα Ηνωμένα Έθνη και τα παρακλάδια τους, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), προετοιμάζουν τις χώρες του κόσμου ώστε να συμμορφωθούν με τους στόχους που ανακοινώθηκαν κατά την ίδρυση του.

Ωστόσο, οι γλυκανάλατες δηλώσεις για την προώθηση της «διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας», την «ανάπτυξη φιλικών σχέσεων μεταξύ των εθνών» και των προσπαθειών για «κοινωνική πρόοδο, καλύτερο βιοτικό επίπεδο, και ανθρώπινα δικαιώματα» κρύβουν την ατζέντα της ίδρυσης μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης με εκτελεστικές δυνάμεις των οποίων το έργο δεν ήταν η προώθηση της ελευθερίας και των ελεύθερων αγορών, αλλά ο μεγαλύτερος παρεμβατισμός και ο έλεγχος μέσω πολιτιστικών και επιστημονικών οργανισμών. Αυτό έγινε σαφές με τη δημιουργία από τον ΟΗΕ του Εκπαιδευτικού, Επιστημονικού, και Πολιτιστικού Οργανισμού (UNESCO) το 1945.

Ευγονική

Μετά την ίδρυση της UNESCO το 1945, ο Άγγλος εξελικτικός βιολόγος, υποστηρικτής της ευγονικής, και δεδηλωμένος υπέρμαχος της πολιτικής παγκοσμιοποίησης Julian Huxley (αδελφός του Aldous Huxley, συγγραφέα του Ένας Γενναίος Νέος Κόσμος) έγινε ο πρώτος διευθυντής του.

Κατά τα εγκαίνια της οργάνωσης, ο Huxley έκανε έκκληση για έναν «επιστημονικό οικουμενικό ανθρωπισμό, παγκόσμιο σε έκταση» (σελ. 8) και ζήτησε να διαχειριστεί την ανθρώπινη εξέλιξη προς ένα «επιθυμητό» σκοπό. Αναφερόμενος στον διαλεκτικό υλισμό ως «την πρώτη ριζοσπαστική απόπειρα μιας εξελικτικής φιλοσοφίας» (σελ. 11), ο διευθυντής της UNESCO λυπάται για το γεγονός ότι η μαρξιστική προσέγγιση για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας ήταν καταδικασμένη να αποτύχει λόγω της έλλειψης ενός απαραίτητου «γενετικού παράγοντα».

Με τέτοιες ιδέες, ο Julian Huxley είχε μια αξιοσέβαστη παρέα. Από τα τέλη του 19ου αιώνα, η έκκληση για τη γενετική βελτίωση του ανθρώπινου είδους μέσω της ευγονικής έχει κερδίσει πολλούς εξέχοντες οπαδούς. Ο John Maynard Keynes, για παράδειγμα, υποστήριζε την προώθηση της ευγονικής και τον ελέγχο του πληθυσμού ως ένα από τα πιο σημαντικά κοινωνικά ζητήματα και ως έναν κρίσιμο τομέα έρευνας.

Ο Κέινς δεν ήταν ο μόνος. Η λίστα των υποστηρικτών της επιλεκτικής αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους με στόχο τη «βελτίωσή του» είναι αρκετά μεγάλη και εντυπωσιακή. Οι αντι-φιλελεύθεροι «μεταρρυθμιστές» περιλαμβάνουν, μεταξύ πολλών άλλων γνωστών ονομάτων, τους συγγραφείς H.G. Wells και Bernard Shaw, τον πρόεδρο των ΗΠΑ Theodore Roosevelt, τον Βρετανό πρωθυπουργό Winston Churchill, καθώς και τον οικονομολόγο Irving Fisher και τους πρωτοπόρους του οικογενειακού προγραμματισμού Margaret Sanger και Bill Gates Sr., πατέρα του Bill Gates, συνιδρυτή της Microsoft και επικεφαλής του Ιδρύματος Bill and Melinda Gates .

Στην ομιλία του για την ίδρυση της UNESCO, ο Julian Huxley ήταν αρκετά συγκεκριμένος για τους στόχους και τις μεθόδους αυτού του ιδρύματος. Για να επιτευχθεί η επιθυμητή «εξελικτική πρόοδος» της ανθρωπότητας, το πρώτο βήμα ήταν να τονιστεί «η απόλυτη ανάγκη για μια παγκόσμια πολιτική ενότητα και να εξοικειωθούν όλοι οι λαοί με τις συνέπειες της μεταφοράς της πλήρους εθνικής κυριαρχίας από τα ξεχωριστά έθνη σε έναν παγκόσμιο οργανισμό».

Επιπλέον, το ίδρυμα αυτό πρέπει να εξετάσει την αντιστάθμιση μεταξύ της «σημασίας της ποιότητας έναντι της ποσότητας» (σελ. 14), πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να λάβει υπόψη ότι υπάρχει «ένα βέλτιστο εύρος μεγέθους για κάθε ανθρώπινη οργάνωση, όπως υπάρχει για κάθε είδος βιολογικού οργανισμού» (σελ. 15). Ο εκπαιδευτικός, επιστημονικός και πολιτιστικός οργανισμός του ΟΗΕ θα πρέπει να δώσει ιδιαίτερη προσοχή στην «ενότητα μέσω της ποικιλομορφίας της τέχνης και του πολιτισμού ανά τον κόσμο, καθώς και στην προώθηση μιας και μόνο δεξαμενής επιστημονικής γνώσης» (σελ. 17).

Ο Huxley καθιστά σαφές ότι η ανθρώπινη ποικιλομορφία δεν είναι για όλους. Η ποικιλομορφία των «αδύναμων, των ανόητων και των ηθικά μειονεκτούντων… δεν μπορεί παρά να είναι κάτι κακό» και επειδή «ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού δεν είναι ικανό να επωφεληθεί από την τριτοβάθμια εκπαίδευση» και επίσης «ένα σημαντικό ποσοστό νεαρών ανδρών» πάσχουν από «σωματική αδυναμία ή ψυχική αστάθεια» και «αυτοί οι λόγοι είναι συχνά γενετικής προέλευσης» (σελ. 20), αυτές οι ομάδες πρέπει να αποκλειστούν από τις προσπάθειες ενίσχυσης της ανθρώπινης προόδου.

Στην ομιλία του, ο Huxley διέγνωσε ότι εκείνη την εποχή το «έμμεσο αποτέλεσμα του πολιτισμού» είναι μάλλον «δυσγονικό αντί για ευγονικό» και ότι «σε κάθε περίπτωση, φαίνεται πιθανό ότι το βάρος της γενετικής ηλιθιότητας, της σωματικής αδυναμίας, της ψυχικής αστάθειας, και της ροπής για ασθένειες, που υπάρχει ήδη στο ανθρώπινο είδος, θα αποδειχθεί πολύ βαρύ, για να επιτευχθεί μια πραγματική πρόοδος» (σελ. 21). Σε τελική ανάλυση, είναι «απαραίτητο η ευγονική να ενταχθεί απολύτως εντός των ορίων της επιστήμης, διότι, όπως ήδη αναφέρθηκε, στο όχι πολύ μακρινό μέλλον το πρόβλημα της βελτίωσης του μέσου όρου της ποιότητας των ανθρώπων είναι πιθανό να γίνει επείγον. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την εφαρμογή των ευρημάτων μιας πραγματικά επιστημονικής ευγονικής» (σελ. 37–38).

Η χρησιμοποίηση της «Κλιματικής Απειλής»

Το επόμενο αποφασιστικό βήμα προς τον παγκόσμιο οικονομικό μετασχηματισμό έγινε με την πρώτη επίσημη έκθεση της Λέσχη της Ρώμης . Το 1968, η Λέσχη της Ρώμης εγκαινιάστηκε στην έπαυλη του Rockefeller στο Bellagio της Ιταλίας. Η πρώτη της έκθεση δημοσιεύθηκε το 1972 με τον τίτλο «Τα Όρια της Ανάπτυξης».

Ο ομότιμος πρόεδρος της Λέσχης της Ρώμης, Alexander King, και ο γραμματέας του ομίλου, στρατηγός Bertrand Schneider, ενημερώνουν στην έκθεση τους προς το Συμβούλιο της Λέσχης της Ρώμης ότι, όταν τα μέλη του συλλόγου αναζητούσαν έναν νέο εχθρό, χαρακτήρισαν τη ρύπανση, την υπερθέρμανση του πλανήτη, την έλλειψη νερού και την πείνα ως τα πιο κατάλληλα ζητήματα για τα οποία πρέπει να κατηγορηθεί η ανθρωπότητα, με την έννοια ότι η ίδια η ανθρωπότητα οφείλει να μειωθεί πληθυσμιακά για να διατηρήσει υπό τον έλεγχό της αυτές τις απειλές.

Από τη δεκαετία του 1990, τα Ηνωμένα Έθνη έχουν αναλάβει αρκετές ολοκληρωμένες πρωτοβουλίες για ένα παγκόσμιο σύστημα ελέγχου με την Ατζέντα 2021 και την Ατζέντα 2030. Η Ατζέντα 2030 υιοθετήθηκε από όλα τα κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών το 2015. Ξεκίνησε το σχέδιο για μια παγκόσμια αλλαγή, καλώντας για την επίτευξη δεκαεπτά στόχων αειφόρου ανάπτυξης ( SDGs ). Η βασική ιδέα είναι η «βιώσιμη ανάπτυξη» που περιλαμβάνει τον έλεγχο του πληθυσμού ως ένα κρίσιμο εργαλείο.

Η σωτηρία της Γης έχει γίνει το σύνθημα των πολεμιστών της πράσινης πολιτικής. Από τη δεκαετία του 1970, το τρομοκρατικό σενάριο της υπερθέρμανσης του πλανήτη ήταν ένα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια τους, ώστε να αποκτήσουν πολιτική επιρροή και τελικά να κυριαρχήσουν στη δημόσια διαβούλευση. Εν τω μεταξύ, αυτές οι αντικαπιταλιστικές ομάδες έχουν αποκτήσει κυρίαρχη επιρροή στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στα εκπαιδευτικά και δικαστικά συστήματα, και έχουν γίνει σημαντικοί παίκτες στην πολιτικό σκηνικό.

Σε πολλές χώρες, ιδίως στην Ευρώπη, τα λεγόμενα «πράσινα κόμματα« έχουν γίνει ένας καθοριστικός παράγοντας στο πολιτικό σύστημα. Πολλοί από τους εκπροσώπους τους είναι αρκετά ευθείς στις απαιτήσεις τους να κάνουν την κοινωνία και την οικονομία συμβατές με υψηλά οικολογικά πρότυπα, που απαιτούν μια εκ θεμελίων επανεκκίνηση του παρόντος συστήματος.

Το 1945, ο Huxley (σελ. 21) σημείωσε ότι είναι πολύ νωρίς για να προταθεί ανοιχτά ένα ευγονικό πρόγραμμα μείωσης του πληθυσμού, αλλά συμβούλεψε ότι θα είναι σημαντικό για τον οργανισμό «να φροντίσει ώστε το πρόβλημα της ευγονικής να εξετάζεται με τη μεγαλύτερη δυνατή προσοχή, και η κοινή γνώμη να είναι ενημερωμένη για τα ζητήματα που διακυβεύονται, έτσι ώστε αυτό που τώρα θεωρείται αδιανόητο, να μπορέσει τουλάχιστον να πάψει να είναι στο μέλλον.»

Η προσοχή που συνέστησε ο Huxley δεν είναι πλέον απαραίτητη. Εν τω μεταξύ, τα παρακλάδια των Ηνωμένων Εθνών έχουν αποκτήσει ένα τέτοιο επίπεδο εξουσίας, που ακόμη και αρχικά δευτερεύοντες οργανισμοί του ΟΗΕ, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), έχουν τη δυνατότητα να διατάξουν μεμονωμένες κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο να υπακούσουν στις εντολές τους. Ο ΠΟΥ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ΔΝΤ (του οποίου οι προϋποθέσεις για χορήγηση δανείων, από τον δημοσιονομικό περιορισμό, έχουν μετατοπιστεί στον βαθμό στον οποίο μια χώρα ακολουθεί τους κανόνες που θέτει ο ΠΟΥ) έχουν γίνει το υπέρτατο, διπλό εργαλείο για την καθιέρωση της νέας παγκόσμιας τάξης.

Όπως επεσήμανε ο Julian Huxley στην ομιλία του το 1945, είναι καθήκον των Ηνωμένων Εθνών να καταργήσουν την οικονομική ελευθερία, διότι «τα laisser-faire και τα καπιταλιστικά οικονομικά συστήματα δημιούργησαν μεγάλη ασχήμια» (σελ. 38) . Ήρθε η ώρα να εργαστούμε για την ανάδειξη «ενός ενιαίου παγκόσμιου πολιτισμού» (σελ. 61). Αυτό πρέπει να γίνει με τη απροκάλυπτη βοήθεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των εκπαιδευτικών συστημάτων.

Συμπέρασμα

Με την ίδρυση του ΟΗΕ και των υπο-οργανισμών του, η προσπάθεια για την προώθηση των προγραμμάτων της ευγονικής και του μετα-ανθρώπου έκαναν ένα μεγάλο βήμα. Μαζί με τις δραστηριότητες της Λέσχης της Ρώμης, έχουν ανοιχτό το πεδίο για την έναρξη της μεγάλης επανεκκίνησης, που συντελείται αυτήν τη στιγμή. Με την ανακήρυξη μιας πανδημίας, ο στόχος του πλήρους κυβερνητικού ελέγχου της οικονομίας και της κοινωνίας έχει κάνει ένα ακόμα άλμα προς τον μετασχηματισμό τους. Η ελευθερία αντιμετωπίζει πλέον έναν νέο αντίπαλο. Η τυραννία πλησιάζει υπό τον μανδύα της διακυβέρνησης των εμπειρογνωμόνων και της καλοπροαίρετης απολυταρχίας. Οι νέοι μας εξουσιαστές δεν δικαιολογούν το δικαίωμά τους να εξουσιάζουν στη βάση της θεϊκής πρόνοιας, αλλά διεκδικούν τώρα το δικαίωμα να κυβερνούν τους ανθρώπους στο όνομα της καθολικής υγείας και της ασφάλειας βάσει υποτιθέμενων επιστημονικών δεδομένων.

 

***

Ο Δρ Antony P. Mueller είναι Γερμανός καθηγητής οικονομικών που διδάσκει σήμερα στη Βραζιλία. Γράψτε ένα Email. Δείτε τον Ιστότοπο και το Ιστολόγιο του.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην Ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises , στο ιστολόγιο "Το εξπρές του διαδικτύου " και στην ιστοσελίδα Ελεύθερη Αγορά-Austrian Economics

Υπό Κράτους Βίας (AncapPoetry)

 

Το κράτος είν’ καρκίνωμα που τρώει την κοινωνία,

και δε σέβεται τίποτα ούτ’ όσια και θεία.

Σου τρώει τις προμήθειες τις αποταμιεύσεις,

και λέει «μέσ’ στο πλάνο μου δούλε δε θα χωρέσεις».

Το κράτος είναι θάνατος καλά να το θυμάσαι,

σκότος μέγα κι έρεβος στο νου σου όταν κοιμάσαι.

Σου μίλησαν για λευτεριά οι ίδιοι σου οι δεσπότες,

μα σ’ ήθελαν με υποζύγιο και για να γλείφεις μπότες.

Ζητάνε φόρους, το αίμα σου το πίνουν με λαγνεία,

σου παίρνουν τη συνείδησι σε γδέρνουν στη ληστεία.

Όταν ακούς «κοινό καλό» τρέχα μην περιμένεις,

και τα παιδιά σου θέλουνε μεσ’ στη σφαγή να στέλνεις.

Αυτή η φάρσα άρχισε από τ’ αρχαία χρόνια,

οι άρχοντές σου θέλουνε υποταγή αιώνια.

Παλεύουν με τα γράμματα και με τα γιαταγάνια,

στέλνουν φοροσυλλέκτες τους να χρεώνουν τα ουράνια.

Μέσα σε βουλευτήρια ορίζουν τη ζωή σου,

σου λέν’ ότι η μοίρα σου δεν είναι πια δική σου.

Μας πήρανε τη λευτεριά και δώσανε «παιδεία»,

δώσαν και μια «ισότητα» μα λύτρωση καμία.

Με έβαλαν στη φυλακή με είπανε προδότη,

απήγαγαν το γείτονα τον κάναν καταδότη

Υπάρχουν δούλοι τους πολλοί που θέλουν τη σκλαβιά σου,

τους έταξαν, βλέπεις, πολλά, πουλήθηκε η γενιά σου.

Μιλάνε για τη λευτεριά λες κι είναι υπό όρους,

δε θέλω τέτοια λευτεριά για να πληρώνω φόρους.

Με Τούρκους με τρομάζανε κι αλβανικά κομμούνια,

συνήθισαν κουτόχορτο οι δούλοι από την κούνια.

Κομμουνιστές και κρατιστές πνίγουν την κοινωνία,

μα δεν είν’ στην κυβέρνησι ποτέ ευθύνη καμία.

Ψηφίστε μη σας πάρουνε σοσιαλιστές τα σπίτια,

δεν είμεθα τα ίδια εμείς αυτό δεν είναι αλήθεια.

Δημοκρατία είν’ αυτή και απαιτεί θυσίες,

υποταγή μας στους ληστές και στις λεηλασίες.

Δε θέλουνε εμπόριο πιστεύουνε στην πάλη,

ληστώνε και παραγωγών καταστροφή μεγάλη.

Μιλάνε για Ευρωπαϊσμό και για πολυφωνία,

μα όχι αν είσαι ρατσιστής τότε έχουν αγωνία.

Πολιτική ορθότητα ταΐζουν τα κοπάδια,

κι αυτά τρων το σανό χαρούμενα στραβάδια.

Σαράντα αιώνες έλεγχο τιμών κι οικονομίας,

με πρόσχημα την ασφάλεια φέραν την ανομία.

Σοσιαλισμό δε θέλατε, σοσιαλισμό σας δίνουν,

εγγυημένο εισόδημα μα στους φόρους σας γδύνουν.

Η πείνα κι η κακομοιριά πλέον είν’ το παρελθόν μας,

μα κάποιοι θέλουν με καημό να γίνουν ριζικό μας.

Μοιρολατρία μοιράζουνε «λαέ δεν έχεις ελπίδες»,

χρειάζεσαι το κράτος, μα σταθερότητα δεν είδες.

Τ’ οργανωμένο χάος σας που το βαστώ στην πλάτη,

με έκανε να μην μπορώ σε φίλους να πω κάτι.

Περιβαλλοντικός ακτιβισμός: Ακτιβισμός κατά της ανθρωπότητας

 Η προστασία του περιβάλλοντος είναι ένας σημαντικός προβληματισμός που απασχολεί αρκετούς ανθρώπους, η πλειονότητα των οποίων ανήκουν στη μεσαία εισοδηματική τάξη, διαθέτουν τυπικά προσόντα άνω του μέσου όρου και ζουν γενικά υπό ασφαλείς συνθήκες διαβίωσης, ακόμα και αν η ζωή τους έχει άγχη.

Για να αντιληφθούμε τη βαρύτητα του περιβαλλοντικού/οικολογικού ακτιβισμού, θα πρέπει πρωτίστως να αντιληφθούμε τις ιδεολογικές καταβολές του. Αυτές βρίσκονται στην εποχή του Διαφωτισμού, όταν οικοδομήθηκε μια ρομαντική εικόνα για το πρωτόγονο παρελθόν της ανθρωπότητας. Το κίνημα του «αναρχο»-πρωτογονισμού είχε τις ίδιες ρίζες. Ο μεταφυσικός πατέρας του οικολογικού ακτιβισμού είναι σίγουρα ο Ιωάννης-Ισαάκ Ρουσσώ (Jean-Jaques Rousseau), προς τον οποίο η πρωτόγονη ζωή άσκησε γοητεία. Γι’ αυτόν, η πρωτόγονη ζωή ήταν ένας επίγειος παράδεισος στον οποίο ο άνθρωπος ζούσε ευτυχισμένος και σε αρμονία με τη φύση, ενώ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το «προπατορικό αμάρτημα» της ανθρωπότητας ήταν η στιγμή που ο πρώτος άνθρωπος χαρακτήρισε ένα αντικείμενο «δικό του». Δεν είναι περίεργη, δηλαδή, η σύγκλισις τόσο του Ρουσσώ όσο και των περιβαλλοντικών ακτιβιστών σε ένα κοινό σταθερό σημείο, την αντίθεση (αν όχι έχθρα) προς την ατομική ιδιοκτησία.

Για τους οικολόγους ακτιβιστές η ιδιοκτησία θεωρείται μητέρα όλων των -υποτιθέμενων και μη- δεινών του πλανήτη, μέσω της καπιταλιστικής ημι-ελεύθερης οικονομίας που συχνά ταυτίζεται και με το δυτικό -δηλαδή αναπτυγμένο- κόσμο. Ποιος ακτιβιστής, άλλωστε, θα αναφερόταν ποτέ στην Κίνα ως παράδειγμα προς αποφυγή, μια χώρα που αποτελεί τη μεγαλύτερη χωματερή παγκοσμίως λόγω του παρεμβατισμού ενός διεφθαρμένου και παρεοκρατικού κινεζικού κράτους, ή ότι οι πολυεθνικές που ψέγουν οι πρώτοι είναι εκείνες που εκμεταλλεύονται το παρεμβατικό κράτος προς όφελός τους και κατά του περιβάλλοντος; Η απάντησις είναι, προφανώς, κανείς, διότι τέτοιες παραδοχές θα μας οδηγούσαν στο σωστό συμπέρασμα, το οποίο είναι ότι για τις φυσικές καταστροφές ευθύνεται ΜΟΝΟ το κράτος και η κρατική παρέμβασις στην οικονομία-κοινωνία.

Ακόμα και υποτιθέμενοι εναλλακτικοί ρήτορες όπως ο Μάρρεϋ Μπούκτσιν, υπέρμαχος του μουτουαλισμού, υποστήριζαν ότι το κεφάλαιο πλιατσικολογεί σε βάρος του πλανήτη, όπως η αγορά σε βάρος του ανθρώπινου πνεύματος, παριστάνοντας τον εκπρόσωπο της γης και του συλλογικού ανθρώπινου πνεύματος. Εδώ βλέπουμε και ομοιότητες με τη ρητορική του Ρουσσώ περί «γενικής βούλησης». Ο τελευταίος, μάλιστα, ζητούσε να απαγορευτούν οι ιδιωτικές συσκευές πλυντηρίων.

Αυτό που δεν έχει γίνει αντιληπτό από όσους έχουν περιβαλλοντικές ανησυχίες, αλλά δεν ανήκουν στα υψηλότερα κλιμάκια του περιβαλλοντικού ακτιβισμού, είναι ότι η προστασία του περιβάλλοντος δε δύναται να υλοποιηθή επιτυχώς άνευ ατομικής ιδιοκτησίας επί του φυσικού περιβάλλοντος. Το κίνημα υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος είναι κορεσμένο από πρώην ή νυν κομμουνιστές ή/και σοσιαλιστές, ενώ οι λύσεις που προτείνονται είναι σχεδόν πάντα ταυτόσημες με τη μεγιστοποίηση της κρατικής ισχύος και αυθαιρεσίας σε βάρος του ιδιωτικού τομέος και της αγοράς. Με αυτές τις δύο παραπάνω παραδοχές μπορούμε να υποθέσουμε ασφαλώς ότι το περιβαλλοντικό κίνημα εξυπηρετεί μια πολιτική και ιδεολογική σκοπιμότητα και ότι οι λύσεις των αυξανόμενων κρατικών παρεμβάσεων είναι λύσεις χωρίς επιστημονική βάσι.

Όταν οι οικολόγοι ακτιβιστές κλαίνε και οδύρονται συχνά για το περιβάλλον, αναφέρονται στο ανθρώπινο είδος σαν να πρόκειται για καρκίνωμα, υπονοώντας ότι μόνο η εξαφάνισή μας θα ικανοποιούσε τα αιτήματα και τους προβληματισμούς τους. Ομιλούν για περιορισμό των αναγκών, του αποτυπώματος άνθρακα και της ίδιας της κατανάλωσης. Στην ουσία θα ήθελαν το θάνατο αρκετών συνανθρώπων τους με αφηρημένο σκοπό τη σωτηρία του περιβάλλοντος, πράγμα τόσο προφανές που πολλάκις αναφέρονται εντός της πρωτογονιστικής τους ρητορικής στο «πρόβλημα» του υπερπληθυσμού, ζητώντας μέχρι και τη στείρωση πληθυσμών, συνεχίζοντας τους μαλθουσιανούς παραλογισμούς διακοσίων ετών που έχουν καταρριφθεί εμπειρικά.

Οι εναπομείναντες κομμουνιστές και σοσιαλιστές, μετά την πτώση του σοβιετικού σοσιαλισμού και ελλείψει υπαρκτών πολιτειακών προτύπων για την ιδανική τους κοινωνία-ουτοπία, πασχίζοντας να βρουν ένα παρεμφερές κίνημα με παρόμοιους πολιτικούς στόχους, επέλεξαν τον περιβαλλοντικό ακτιβισμό. Είναι τραγική ειρωνία το ότι ουδέποτε δεν αναφέρεται από αυτούς τους ακτιβιστές οι δυνατότητες προστασίας του περιβάλλοντος μέσω της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, στάση που ωστόσο δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Η ρητορική αυτών των ομάδων, τουλάχιστων των ανώτερων κλιμακίων αυτών, δεν έχει σκοπό το περιβάλλον, αλλά τον αντικαπιταλιστικό πρωτογονισμό και ακόμα και τη μαζική αυτοκτονία όλης της ανθρωπότητας.

Τελεολογικά, λοιπόν, θα ήταν πιο ηθικό να επιλέξει κάποιος τους κομμουνιστές και όχι τους οικολόγους ακτιβιστές, αφού οι πρώτοι είχαν σκοπό να βοηθήσουν τους ανθρώπους και όχι να τους εξαφανίσουν. Οι φανατικοί οικολογικοί ακτιβιστές μπορούν να χαρακτηριστούν χειρότεροι των κομμουνιστών αν ποτέ αποκτούσαν πολιτική ισχύ εφάμιλλη αυτής της ΕΣΣΔ.

Ο καπιταλισμός του laissez-faire, δηλαδή ο ελευθεριακός καπιταλισμός, είναι η μόνη αρχή υπεράσπισης του φυσικού πλούτου, αφού μόνο με την ατομική ιδιοκτησία και σαφές ιδιοκτησιακό καθεστώς καθίσταται δυνατή η αποτελεσματική προστασία του περιβάλλοντος, με ή χωρίς κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Η εξαφάνισις του ύδατος στην Κασπία και τη θάλασσα Αράλη είναι δείγμα της ανικανότητας του σοβιετικού κράτους να περιορίσει τη ρύπανση. Η μεγαλύτερη ρύπανσις σημειώνεται στα λιγότερο οικονομικά φιλελεύθερα κράτη. Ενδεικτικά, στον ποταμό Βόλγα της σοβιετικής Ρωσίας απαγορευόταν στους επιβάτες των ποταμοπλοίων το κάπνισμα λόγω της ρύπανσης του ποταμού από εύφλεκτα υλικά σε σημείο κινδύνου πιθανής ανάφλεξης ολόκληρου του υδάτινου σώματος.

Το πρόβλημα δεν υπήρχε, φυσικά, μόνο στα σοβιετικά σοσιαλιστικά κράτη, αφού στις ΗΠΑ το ομοσπονδιακό κράτος είναι υπεύθυνο για τις μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές στην ιστορία του. Με την αύξηση του παρεμβατισμού αυξάνεται νομοτελειακά η συχνότητα και η έντασις των περιβαλλοντικών καταστροφών.

True Anarchy

Στη Σουηδία τα θύματα του covid μηδενίστηκαν, την ώρα που άλλα κράτη ετοιμάζονται για νέους εγκλεισμούς

 Άρθρο του Jon Miltimore, που δημοσιεύτηκε στις 22 Ιουλίου 2021 από το Foundation for Economic Research.

Τα στοιχεία είναι συντριπτικά για το ότι η Σουηδία διαχειρίστηκε την πανδημία ως επί το πλείστον σωστά. Το συνολικό ποσοστό θνησιμότητας της Σουηδίας το 2020 ήταν χαμηλότερο από τα περισσότερα κράτη της Ευρώπης, και η οικονομία της υπέφερε πολύ λιγότερο. 

Περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι κατέκλυσαν τους δρόμους της Γαλλίας το περασμένο Σαββατοκύριακο και πολλά κέντρα εμβολιασμού για τον COVID υπέστησαν βανδαλισμούς, καθώς ενισχύθηκε η εναντίωση στην πιο πρόσφατη στρατηγική της κυβέρνησης για την πανδημία. Στην πιο πρόσφατη αναβίωση των lockdown από τον Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, οι κυβερνητικοί του αξιωματούχοι εξέδωσαν το διάταγμα ότι τα μη εμβολιασμένα άτομα δεν θα επιτρέπεται πλέον να εισέρχονται σε καφετέριες, εστιατόρια, θέατρα, μέσα μαζικής μεταφοράς και άλλα. 

Περιττό να πούμε ότι ο κόσμος δεν ευαρεστήθηκε. 

Η προσέγγιση της Γαλλίας είναι μοναδική, αλλά είναι μόνο μία από τις πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο που επιβάλλουν νέους περιορισμούς, καθώς οι φόβοι αυξάνονται για μια νέα παραλλαγή του COVID-19. Τα πρόσφατα περιοριστικά μέτρα στην Αυστραλία έχουν θέσει τη μισή χώρα υπό αυστηρό αποκλεισμό (παρόλο που ένας αριθμός-ρεκόρ 82.000 τεστ είχε εντοπίσει μόλις 111 νέα κρούσματα κορονοϊού) ενώ τα εστιατόρια στην Πορτογαλία αγωνίζονται να επιβιώσουν εν μέσω πρόσφατων περιορισμών. 

Μια χώρα που δεν προσφέρει πολλές ειδήσεις είναι η Σουηδία. 

Η Σουηδία, φυσικά, δαιμονοποιήθηκε το 2020 επειδή απέφυγε ένα αυστηρό lockdown. Ο Guardian χαρακτήρισε την προσέγγισή της « καταστροφή », ενώ το CBS News ανέφερε ότι η Σουηδία έγινε «παράδειγμα για το πώς να μην διαχειριστεί κανείς τον COVID-19». 

Παρά τις επικρίσεις αυτές, η φιλελεύθερη, laissez-faire προσέγγιση της Σουηδίας στην πανδημία συνεχίζεται έως σήμερα. Σε αντίθεση με τους ευρωπαίους γείτονές της, η Σουηδία καλωσορίζει τους τουρίστες . Οι επιχειρήσεις και τα σχολεία είναι ανοιχτά χωρίς σχεδόν κανέναν περιορισμό. Όσον αφορά τις μάσκες, όχι μόνο δεν υπάρχει καμία εντολή υποχρεωτικής τους χρήσης, αλλά οι Σουηδοί αρμόδιοι για θέματα υγείας δεν τις συνιστούν καν . 

Ποια είναι τα αποτελέσματα της κατασυκοφαντημένης φιλελεύθερης πολιτικής της Σουηδίας; Τα δεδομένα δείχνουν ότι ο εβδομαδιαίος κυλιόμενος μέσος όρος θανάτων από τον COVID χθες ήταν μηδενικός (βλ. Παρακάτω). Ούτε ένας θάνατος. Και είναι στο μηδέν εδώ και περίπου μια εβδομάδα πλέον. 

Ακόμα και πριν από ένα χρόνο, ήταν σαφές ότι οι υπερβολικοί ισχυρισμοί περί «σουηδικής καταστροφή» ήταν ψευδείς. Απλά ρωτήστε τον Έλον Μασκ (επίσης δείτε: εδώ , εδώ και εδώ ). Έναν χρόνο αργότερα όμως, τα στοιχεία είναι συντριπτικά για το ότι η Σουηδία διαχειρίστηκε την πανδημία ως επί το πλείστον σωστά. Το συνολικό ποσοστό θνησιμότητας της Σουηδίας το 2020 ήταν χαμηλότερο από το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και η οικονομία της υπέφερε πολύ λιγότερο . Εν τω μεταξύ, σήμερα η Σουηδία είναι πιο ελεύθερη και πιο υγιής, από σχεδόν οποιαδήποτε άλλη χώρα στην Ευρώπη.

Ενώ ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη παραμένει φοβισμένο και τα κράτη επινοούν νέα μέτρα για να περιορίσουν τις βασικές ελευθερίες των πολιτών τους, η Σουηδία παραμένει μια ζωτικής σημασίας, λαμπρή υπενθύμιση ότι υπάρχει ένας καλύτερος δρόμος. 

Ο Jonathan Miltimore είναι ο αρχισυντάκτης του FEE.org. Κείμενά του έχουν φιλοξενηθεί στα έντυπα TIME, The Wall Street Journal, CNN, Forbes, Fox News και Star Tribune. Bylines: Newsweek, The Washington Times, MSN.com, The Washington Examiner, The Daily Caller, The Federalist, the Epoch Times. 

Το Εξπρές του Διαδικτύου